Trigger warning: Moord, incest, marteling, zelfmoord, trauma, kidnapping, Stockholmsyndroom, seksueel getinte inhoud.
Sarah:
Ik had nooit gedacht dat ik verliefd zou worden op de man die mij zou doden. Het ging zo snel. Ik hoorde voetstappen, maar zag niemand toen mijn lichaam omhoog werd getild. Een zak ging over mijn hoofd, en ik voelde een harde klap. Alles werd zwart.
Mijn ogen gingen langzaam open. Ze voelden zwaar, alsof ik dagenlang had geslapen. Het licht in de kamer was zwak, en alles was wazig. Het duurde even voordat ik doorhad waar ik was.
De kamer was klein, leeg op de stoel na waar ik in zat. Mijn handen waren vastgemaakt met ijzeren kettingen die strak om mijn polsen zaten. Ik keek naar de spiegel aan de muur en zag mezelf. Ik herkende de vrouw in de spiegel niet. Mijn blonde haar zat in een slordige knot, en mijn gezicht was bleek. Er zat een blauwe plek op mijn hoofd. Mijn kleren zaten onder vieze vlekken, en ik was mijn schoenen kwijt.
Ik probeerde mijn handen te bewegen, maar de kettingen sneden in mijn polsen. Ik voelde een scherpe pijn en zag bloed druppen op de vloer. Een schreeuw ontsnapte uit mijn keel. Tranen sprongen in mijn ogen.
Plotseling ging de deur open.
Een man liep naar binnen. Hij was lang, bijna twee meter. Hij droeg een zwarte hoodie en een bivakmuts. Ik kon alleen zijn ogen zien. Ze waren lichtblauw en koud. Hij keek naar me zonder iets te zeggen.
‘W-waar ben ik?’ vroeg ik zacht. Mijn stem trilde.
Hij zei niets. Hij pakte mijn pols en bekeek de wonden. Toen sprak hij eindelijk, met een lage, zware stem: ‘Niet bewegen. Je moet wennen aan de pijn, want ik ben nog lang niet klaar met je.’
Zijn woorden gaven me een ijskoud gevoel. Mijn hele lichaam begon te trillen.
‘Wat ga je doen?’ vroeg ik, bijna fluisterend.
Hij antwoordde niet. Hij draaide zich om en liep weg, de deur klapte achter hem dicht. Ik bleef achter, met mijn hart dat bonkte in mijn borst.
Ik moest ontsnappen. Ik begon te trekken en te spartelen in de stoel. Het deed pijn, maar ik moest iets proberen. De haken van de kettingen sneden dieper in mijn huid. Ik kon niet stoppen met huilen.
Na wat voelde als uren, kwam hij terug. Hij duwde een zilveren karretje voor zich uit. Daarop lagen messen, zagen en andere dingen die ik niet herkende. Mijn adem stokte.
Ik keek hem aan, mijn ogen groot van angst. ‘Laat me gaan, alsjeblieft…’
Hij grijnsde. ‘Niemand kan je horen,’ zei hij terwijl hij dichterbij kwam. Zijn hand gleed over mijn been. Het voelde koud en vies. Ik reageerde zonder na te denken. Met al mijn kracht schopte ik hem in zijn kruis. Hij viel kreunend op de grond.
Ik gilde zo hard als ik kon. Misschien hoorde iemand me. Iemand moest me horen!
Maar de man kwam overeind. Zijn gezicht was veranderd. Zijn ogen stonden vol woede. Hij pakte een scalpel van het karretje en hield het omhoog.
‘Jij vuile hoer,’ siste hij.
Het mes gleed over mijn gezicht. Ik voelde de snee branden. Ik keek naar de spiegel en zag hoe het bloed uit de wond stroomde. Een lange snee, van mijn oor tot mijn kin.
Ik begon harder te huilen, maar hij lachte alleen. Hij ging verder, het mes gleed nu over mijn been. De pijn was ondragelijk. Het bloed stroomde, mijn lichaam voelde zwaar.
Toen pakte hij een zaag. Hij maakte een van mijn handen los en legde hem op het karretje. Ik wist wat hij ging doen.
‘Alsjeblieft… Ik smeek je…’
Hij zei niets. Het koude staal van de zaag drukte tegen mijn ringvinger, waar de ring van mijn verloofde zat.
‘Je bent van mij,’ zei hij, en toen begon hij te zagen.
Ik schreeuwde het uit. Het bloed spatte op ons allebei. Ik kon niets meer doen, behalve huilen en gillen. Het laatste wat ik hoorde was het zachte geluid van mijn ring die op de grond viel, voordat alles zwart werd.
Jason:
Haar gezicht was nat van tranen en bedekt met bloed. Haar mooie groene ogen keken me aan, vol pijn en angst, terwijl ik haar vinger eraf zaagde. Ze was zo prachtig. Zelfs nu.
Ik keek naar haar slappe lichaam in de stoel. Ze was bewusteloos, en dat gaf me de tijd om haar wonden te verzorgen. Ik wilde haar gezicht niet te veel beschadigen. Dat was te mooi. Ze leek op een porseleinen pop.
Sarah was anders dan de rest. Zij was speciaal. Toen ik haar voor het eerst zag in de winkel, wist ik meteen dat ze van mij moest zijn. Haar stem, haar lach… alles aan haar maakte me gek.
Mijn eerste liefde begon toen ik jong was. Mijn moeder was de eerste vrouw die ik pijn deed. Zij was degene die me dingen leerde waar ik als kind nooit van had moeten weten. Ze was mijn eerste slachtoffer. Toen ik twaalf was, ontdekte ik hoe geweldig het voelde om macht te hebben over een vrouw. Het schreeuwen, de tranen, het bloed… het maakte me gelukkig. Het maakte me opgewonden.
Sindsdien zijn er 32 vrouwen geweest. Elk van hen prachtig. Elk van hen uniek. Maar Sarah… Sarah is de mooiste. Ik wist al hoe ik haar wilde vermoorden. Het moest speciaal zijn, langer en pijnlijker dan alle anderen.
Toen Sarah weer wakker werd, keek ze me aan. Haar ogen waren dof, maar er zat nog iets van vuur in. Ik kon niet anders dan haar kussen. Haar zachte lippen waren zo verleidelijk. Tot mijn verbazing kuste ze me terug.
Ik voelde iets dat ik nooit eerder had gevoeld. Dit was geen gewone lust. Dit was liefde.
Sarah:
Zijn lippen waren op de mijne, hard en vast, en ik voelde de spanning in mijn lijf. Ik wilde het niet. Maar het was alsof mijn lichaam zonder mijn toestemming bewoog. Het voelde verkeerd en goed tegelijk. Mijn hart klopte zo snel, ik dacht dat het uit mijn borst zou springen.
Waarom deed ik dit? Waarom liet ik hem dit met me doen? Maar ik kon niet stoppen. Zijn handen gleden over mijn huid en ik voelde hoe ik steeds meer naar hem toegetrokken werd. Het was alsof ik geen controle meer had.
Elke keer als hij me aanraakte, voelde het alsof er elektriciteit door mijn lichaam schoot. Ik wilde het niet voelen, maar ik deed het toch. Zijn handen, zijn lippen, zijn adem die steeds dichterbij kwam… Het was te veel. Het maakte me misselijk, maar op een manier die ik niet kon uitleggen. Wat was dit voor gevoel?
“Waarom doe je dit?” vroeg ik hem, mijn stem trilde van onzekerheid. Ik voelde me zo kwetsbaar bij hem. Zo klein. “Waarom maak je me gek?”
Hij keek me aan, en ik zag de lach in zijn ogen. Een lach die ik niet kon plaatsen. Het was een lach van overwinning, maar ook van iets anders. “Omdat je van mij bent, Sarah. Je begrijpt het nog niet, maar je zal het leren.”
Ik begreep het inderdaad niet. En dat maakte alles nog verwarrender. Ik wilde hem niet, maar tegelijkertijd kon ik niet van hem afblijven.
Jason
Ze begreep het niet. Maar dat was niet erg. Ze zou het uiteindelijk begrijpen. Ik was vastbesloten. Haar weerstand maakte me alleen maar meer vastberaden. Want ze wilde me. Ik zag het in haar ogen, zelfs al zei ze iets anders. Ik had haar in mijn grip en ik zou haar niet loslaten.
Elke keer als ik haar dichterbij trok, voelde ik haar lichaam zich tegen het mijne duwen. Ze was niet sterk genoeg om te weerstaan, en dat maakte haar alleen maar aantrekkelijker voor mij. Ik zou haar breken, maar niet op de manier die ze dacht. Ze was van mij, en ik zou haar dat laten voelen.
Ik zag haar ogen sluiten, haar lippen zacht tegen de mijne. Ze had zich overgegeven, en ik voelde de overwinning in me opkomen. Ze wilde dit. Ze zou het uiteindelijk willen. Ze zou me begrijpen.
Toen ik haar langzaam van me afduwde, keek ik haar aan. Haar ademhaling was zwaar, en haar ogen waren vol verwarring. Ze wist niet wat ze voelde, maar ik zag het in haar ogen. Ze wilde me, ook al wilde ze het niet toegeven. “Je bent van mij, Sarah,” fluisterde ik
Ik maakte haar los. Voor het eerst in uren waren haar handen vrij. Ik voelde hoe ze haar vingers voorzichtig over mijn gezicht liet glijden. Haar aanraking brandde op mijn huid. Het voelde goed.
Toen ze vroeg of ik mijn muts wilde afdoen, verstijfde ik. Geen van mijn slachtoffers heef mijn gezicht gezien. Maar voor haar… voor haar wilde ik het doen.
Langzaam trok ik de muts van mijn hoofd.
Haar ogen werden groot. Haar gezicht trok wit weg.
‘Papa?’ fluisterde ze.
Mijn hart stond even stil. Ik had gehoopt dat ze me niet zou herkennen. Maar nu wist ze het. Ik was niet alleen haar ontvoerder, ik was ook haar vader.
‘Ik kon het niet helpen,’ zei ik. ‘Al die jaren heb ik dit gevoeld. Ik wilde meer dan alleen je vader zijn. Ik wilde je alles geven. Mijn liefde, mijn aandacht, mijn hele leven. Jij bent mijn alles. Ik moest jou en je moeder achterlaten, ik kon niet meer van je af blijven’
Ze keek me aan alsof ze me niet geloofde. Toen begon ze te schreeuwen.
Ik greep haar keel vast en kneep. ‘Je bent van mij!’ riep ik.
Ze worstelde. Haar knie schoot omhoog en raakte me in mijn buik. Ik verloor mijn balans en viel achterover. Voordat ik het wist, stond ze op en rende ze naar de deur.
Sarah:
Mijn hoofd tolde van de pijn en het bloedverlies, maar ik moest hier weg. Mijn benen voelden zwaar, en elke stap leek eeuwig te duren. Maar ik zag het bordje van de uitgang.
Ik zette alles op alles en duwde de deur open. Koude lucht sloeg in mijn gezicht. Het was donker buiten, maar ik voelde de vrijheid.
Toen voelde ik een scherpe pijn in mijn rug. Een harde knal galmde door de nacht.
Ik keek naar beneden. Bloed stroomde uit mijn borst. Mijn benen voelden slap, en ik zakte in elkaar.
Het laatste wat ik voelde, waren sterke armen die me optilden. Ik rook zijn geur. Ik hoorde zijn stem.
‘Mijn mooie Sarah,’ fluisterde hij.
Jason:
Ik had geen keus. Ze probeerde weg te komen. Ze liet me geen keuze.
Haar lichaam voelde zwaar in mijn armen. Haar bloed kleefde aan mijn handen.
Ik legde haar voorzichtig neer op de grond in mijn kamer. Ze zag er nog steeds prachtig uit, zelfs nu.
Ik pakte mijn telefoon en belde de politie. Ik gaf ze het adres. ‘Herentraat 76, Utrecht,’ zei ik, en toen hing ik op.
Het was tijd. De sirenes kwamen dichterbij. Rood en blauw licht flikkerde door het raam.
Ik keek naar mijn pistool. Zonder haar had mijn leven geen zin. Ik kon niet zonder haar, mijn Sarah, mijn liefde, mijn dochter.
Ik plaatste het pistool in mijn mond, ademde diep in, en trok de trekker over.