Afgelopen maand verscheen er onverwachts een ‘’romantische thriller’’ met A-list acteurs Jenna Ortega en Martin Freeman. De film zou een diepgaande en ingewikkelde band tussen een docent en een student volgen terwijl het de complexiteit van interpersoonlijke relaties blootlegt. Met weinig reclame en een klein publiek vertoont ‘’Miller’s Girl’’ zich in de bioscoop en op streamingsplatforms. Hunkerend naar goede reviews en een grote opkomst gaat de film echter ten onder als ‘’grootste grap ooit’’’.
Tóch geen kaskraker
Bij het zien van twee A-list acteurs die eerder miljoenen kijkers trokken in Sherlock en Wednesday, gaat een filmhart vaak sneller kloppen. Met beloofde spanning, goede acteurs en meesterlijk filmwerk kan het niet anders dan dat zo’n film aangemerkt wordt als Blockbuster. Maar, Miller’s girl bewijst het tegendeel: ook met grote namen op de filmposter kun je een van de meest oppervlakkige, saaie en slechtste films ooit produceren. Een treurige poging om een diepgaande monoloog te openen over machtsverhoudingen verandert in een verhaal waarvan de film het zelfs van Fifty Shades of Grey wint in cliché’s en amateurisme.
Misantroop en angsthaas
Het gaat al mis bij de introductie van het eerste personage: Cairo Sweet. De naam komt rechtstreeks uit een doktersroman, en natuurlijk kan het dan ook niet missen dat ze anders is dan anderen. Verheven boven de rest voelt ze zichzelf wel. Met haar zogenaamd bovengemiddelde intelligentie en ‘’mysterieuze’’ aura woont ze zonder ouders in een groot huis gelegen aan de rand van een bos. Daar besteedt ze haar tijd aan het lezen van boeken en zondert ze zich af van de rest van de mensheid. Enkel haar beste vriendin Winnie mag haar écht kennen. Ze is uiteraard ook héél moelijk te begrijpen. Cairo lijkt geen echte connecties aan te kunnen gaan totdat ze voor het eerst haar nieuwe docent ontmoet die haar misantropische persoonlijkheid nog beter aan het daglicht brengt.
Jonathan Miller, een gefaalde schrijver zonder ruggengraat die als laatste optie maar gewoon les is gaan geven, lijkt voor heel even enige persoonlijke ontwikkeling bij beide personages in gang te zetten. Helaas is die hoop van korte duur. Mr. Miller wordt overrompeld door geluk wanneer hij erachter komt dat Cairo zijn boek heeft gelezen. Dus doet hij wat iedere andere docent ook zou doen: hij gooit al zijn moralen uit het raam en gaat een semi-seksuele relatie aan met zijn minderjarige student. Vanaf nu zal het daar tot in den treure heel de film over gaan.
Missers in overvloed
Vreemd geconstrueerde sensuele scenes maken dat de film nog verwarrender is dan dat het in eerste instantie lijkt. Een poging tot een ‘’cat en mouse’’ plot werd een ‘’huh?’’ plot. In de hele film is er geen enkel personage met diepgang te vinden. Er is een duidelijke poging gedaan om taboeonderwerpen aan te snijden, en, als er heel goed gekeken wordt, is er ook potentie te herkennen. Echter verwatert deze potentie door een misplaatste, constante seksuele spanning door heel de film heen die geen ruimte laat voor een écht verhaal. Er zijn geen persoonlijke ontwikkelingen, geen interessante personages, niets om je in te herkennen en al helemaal geen sterke verhaallijn. Miller’s girl bewandelt de lijn tussen professionele videografie en prutserig scenariowerk en kantelt uiteindelijk de onvermijdbare afgrond van dooddoeners in.
Een schrale troost zijn dan wel de prachtige shots die de film van de ondergang proberen te redden. De kijker klampt zich vast aan esthetisch camerawerk om toch nog een beetje onder de indruk te blijven. Maar, met een gemiddelde van 5/10 sterren en een choquerend lage rating op Rotten Tomatoes, bewijst het vakmanschap echter niet genoeg te zijn om de onsamenhangende clichébom te redden van zijn val.
Een film om wél te vergeten
Bij het zien van de aftiteling staar je met mond open naar het scherm en vraag je jezelf af wat je nu eigenlijk hebt gezien. Met onduidelijkheid en verwarring wordt je door de film achtergelaten terwijl de makers er met trots vandoor lijken te gaan. Een film die vooral zichzelf heel interessant vindt en geen oog heeft voor haar kijkers blijkt nooit goed te scoren. Tóch deed Miller’s girl een poging. En nu weten we hoe het níet moet. Als je op zoek bent naar een film waarvan je na 2 uur met je mond vol tanden staat, óf als je zin hebt in een beetje komedisch leedvermaak, dan is Miller’s girl je beste optie.