Er zijn in de muziekgeschiedenis ontelbaar veel goede albums gemaakt, door nog meer fantastische artiesten. Om mijn muziekkeuze een beetje te kunnen snappen, moeten we terug naar waar voor mij mijn interesse in muziek begon, namelijk: mijn vader
Mijn vader is een enorme fan van veel verschillende muziekstijlen, van Reggae tot Metal en van Pop tot Ska, alles werd bij ons thuis gedraaid. Enkele van mijn vaders favoriete bands zijn: Guns N’ Roses, Metallica, UB40 en Bob Marley.
Zo werd dar ook overgedragen naar mijn muziekkeuze. Als ik een blik werp op mijn playlist op spotify zie ik dat mijn playlist 6.630 nummers bevat die uiteenlopen van Madness naar Post Malone en van Slayer naar Armin van Buuren. Een top 10 maken in muziek is voor mij dan ook haast onmogelijk, want als ik mijn 10 favoriete liedjes moet kiezen blijven er nog 6.620 nummers over die helaas moeten afvallen. Als ik ga kijken naar de muziek die ik toch het vaakst op zet, op mijn platenspeler of op Spotify kom ik toch heel vaak terecht bij de extremere muziek. Metal of Hardrock
10. Live – Throwing Copper (1994)
Al was het eerste album van de Amerikaanse rockband Live helemaal niet slecht(vooral het meeslepende Operation Spirit is echt heel mooi), echt doorbreken doen ze pas op het moment dat op 26 april 1994 hun tweede album Throwing Copper uitkomt. De band, onder leiding van frontman Ed Kowalczyk komt met het album Throwing Copper met meerdere nummesr de Billboard Hot 100 in.
Het album begint nog ingetogen bij de eerste tonen van The Dam At Otter Creek, maar schijn bedriegt en dit is ook zo weer voorbij als Ed haast als een bezetene begint te zingen – soms lijkt het meer op schreeuwen – over zijn geboorteplaats en de verschrikkelijke tragedie die zich daar afgespeeld heeft. Als dit een voorproefje is op de rest wat dit album gaat brengen kunnen we nog wat verwachten.
De eerste hit van het album komt meteen daarna in de vorm van Selling The Drama, met de bekende zinsnede ‘’ Hey, Now we won’t be raped’’, lijkt het te gaan over een traumatische ervaring van Ed Kowalczyk, al is dat nooit bevestigd door hem noch door het management van de band of een van de andere bandleden. Ook wordt gezegd dat het liedje gaat over het in een kwaad daglicht stellen van religie. Latere nummers in het oeuvre van Live spreken dit tegen. Met Selling The Drama komt Live voor het eerst ook de Nederlandse top 40 binnen en heeft het enkele malen in de NPO Radio 2 Top 2000 gestaan. Geheel terecht wat mij betreft, het is een geweldig nummer waar je wordt meegenomen in het verhaal van de zanger.
Hierna volgt het in mijn ogen een van de mooiste nummers van de plaat I Alone, het snelle nummer wat de vlijmscherpe refreinen afwisselt met rustige coupletten waar weer wordt opgebouwd naar het volgende refrein was het eerste nummer wat ik van de band hoorde en ik was meteen verkocht. Ed Kowalczyk die op sommige momenten als een bezetene klinkt en aan de hele wereld wil laten horen dat alleen hij houdt van degene waar het liedje voor is geschreven – Wie dit is is nooit bekend gemaakt – gaat door merg en been en het fantastische gitaarspel van Chad Taylor dat hier perfect op aansluit is echt fantastisch.
Na het geweld van de eerste 3 nummers gaat de plaat op mijn platenspeler verder met een liedje wat mij in het verleden nooit zo kon bekoren. Dit is namelijk Iris – ik moet misschien vermelden dat de laatste keer dat ik deze plaat integraal heb geluisterd alweer een aantal jaar geleden is, en ik er ook nog nooit zo kritisch naar heb geluisterd als deze keer – als ik er nu goed naar luister merk ik dat het wel een typisch Livenummer is, de snelle wisselingen, de meeslepende zang van Ed en het gitaarspel en drums helemaal in dienst van het nummer zijn weer goed uitgevoerd. Ook de tekst valt me nu voor het eerst pas echt op, het liedje klinkt misschien op sommige momenten heel lieflijk, maar lettend op de tekst kom ik erachter dat het nummer verhaalt over een man die orale seks heeft. Dit verraden de eerste twee zinsneden al. ‘’I liked the way my hand looked on your head, in the presence of my knuckles. But the beauty of this vision alone, just like yesterday’s sunset. Has been perverted by the sentimental and mistaken for love’’. Ik heb de eerste vier zinnen opgetekend omdat hier duidelijk wordt dat het nummer over meer gaat dan alleen orale seks, namelijk een kleine researchtocht op internet leert mij dat het nummer specifiek gaat over de man die dit meemaakt en bang is om daarna liefde te voelen voor de vrouw waarmee hij dit meemaakt.
Het nummer waar Live op dit moment het bekendste om is, is misschien wel Lightning Crashes, en terecht. Het is een geweldig nummer waarin de pijn van Ed heel goed naar voren komt, hij kan dit ook als geen ander overbrengen. Het is vooral een heel minimalistisch nummer waarin alleen Ed op de voorgrond te horen is. Het nummer is het eerste nummer wat Ed schreef en gaat over Barbara Lewis. Een vriend van hem op de middelbare school en tevens een vriend van de rest van de band. Barbara overleed nadat ze was aangereden door een dronken bestuurder.
Het lijkt wel of hierna de goede nummers op zijn. Het nummer wat volgt – Top – is in mijn ogen alleen echt interessant door de songtekst en de verhalen die de rondte gaan over het verhaal van het nummer. ‘’Oh, Hitler, in a robe of truth. My emptiness has built your altar. And i’ve worshipped myself in you forever. Until Now. Mede door dit soort teksten werd lang gedacht dat Ed Kowalczyk een aanhanger van de nazi’s zou zijn. Zelf heeft hij dit in meerdere interviews nadrukkelijk tegen gesproken, volgens hem gaat het liedje over corruptie waar meerdere wereldleiders zich schuldig aan maken.
All Over You was een van de eerste hits van de band en volgt weer een korte opleving. Mede door het refrein wat makkelijk mee te zingen is (All Over me, All Over You wat steeds herhaald wordt) is dit een heel catchy nummer. Maar door de zinsneden aan het eind van het nummer ‘’Pay me, Lay me Down’’ wordt door veel fans ook aangenomen dat het gaat over een relatie die een man heeft met een prostituee. Een lekker live-nummer dat het laatste gedeelte van het album inluidt waarin eigenlijk nog maar een lichtpunt in schuilt, wat dan ook wel ditecht het hoogte punt van het album is.
Shit Towne is in mijn ogen het grootste minpunt van het album, de zang loopt niet lekker samen met het gitaar – en – drumwerk. De teksten in het nummer zijn niet geweldig (al is het terugkomende thema wel sterk), en het refrein bekt niet echt lekker. Als ik puur luister naar het drum en gitaar werk dan doet dit me sterk denken aan het middenstuk van Stairway To Heaven van de legendarische rockband Led Zeppelin, wat ik persoonlijk een geweldig nummer vindt. Jammer dat ze er niet meer uit hebben gehaald.
T.B.D. is een voorloper op het volgende album Secret Samadhi wat volledig verhaalt over Oosterse religie. Ook qua stijl had dit nummer beter op het volgende album kunnen staan. Live is niet meer de rockband van de eerste paar nummers, maar gaat steeds meer de kant van R.E.M. op, met een lichte Live-kant erin. Dit is absoluut niet mijn stijl. Dit is vooral te wijten aan het feit dat Ed Kowalczyk niet vaak meer voluit zingt en zich haast door de songtekst heen schreeuwt. Ook wordt naar mijn mening het liedje veel te lang uitgespannen, de 4:28 die het duurt hadden mijn insziens ook ingekort kunnen worden tot 3 minuten.
Bij het begin van Stage wordt je letterlijk weggeblazen, het tempo ligt heel hoog en het begint heel bombastisch, wat met veel tempowisselingen redelijk wordt vastgehouden. Dit nummer, dat verhaalt over het leven van een artiest is wederom niet goed ingedeeld als het gaat om het samenspel van de gitaar, drums en de zang die daarop aan zou moeten sluiten. Waarom moet het zo bombastisch en kunnen ze niet gewoon de lijn van de eerste paar nummers aanhouden? Gewoon een zanger begeleid door een gitarist en een drummer.
Nog drie nummers en dan zit dit album erop, Waitress is een lekker nummer. Wat een mooi intermezzo is voor het laatste hoogtepunt van het album. De songtekst is moeilijk mee te zingen en te begrijpen, na een korte zoektocht kom ik erachter dat – hoe kan het ook anders? – het nummer gaat over een serveerster. Het nummer heeft veel complexe elementen, zoals iemand die de laatste minuut alleen maar een simpel deuntje fluit, maar het nummer swingt wel enorm.
The Pillar Of Davidson, over dit nummer kan ik alleen wel al een a4-tje vol typen, in bijna 7 minuten worden we meegenomen in wat Ed Kowalczyk vindt van Fabriekswerkers die voor een hongerloontje moeten fungeren als machines die alleen maar voor geld kunnen zorgen. Met een achtergrondzang wat lijkt te bestaan uit 50 personen, maar wat in werkelijkheid alleen Ed zelf is wordt er een fantastische sfeer neergezet. Wat is dit nummer goed zeg, muziek zoals muziek hoort te zijn. Alle instrumenten staan in het teken van het begeleiden van de leadzang, die beter is als ooit tevoren. Iedere opbouw naar het refreintje is weer een feest! Ongelooflijk dat platenmaatschappij All Over You boven dit meesterwerk verkoos als single. Als je denkt in het achtergrondkoor Michael Stipe van semi-rockband R.E.M. te horen, dat denken veel mensen. Ed Kowalczyk zegt hierover: ‘’No, that’s just me trying as hard as i can to sound like Michael Stipe’’
Het album wordt afgesloten met White, Discussion. Weer geen geweldig nummer, de songtekst raakt me niet echt, ik denk dat dit komt door het feit dat Ed niet op zijn oude doordringende wijze schreeuwt, maar het meer naar rappen neigt. Het drumwerk is wel van ongekende klasse, maar ook in dit nummer staat dat geheel in het teken van de zang. Het thematiek van het nummer is wel ontzettend goed, een hedendaagse protestsong tegen alle ‘’correcte’’ politici. Na 4 minuten wordt door een prediker zelfs het eind van de wereld aangekondigd. Hoe spooky wil je het hebben.
Kortom, als Live het had kunnen presteren om het niveau van pak hem beet Pillar Of Davidson het hele album vast te kunnen houden was dit echt een top album geweest. Voor nu geef ik hem 4 sterren, ik heb waarschijnlijk een aantal albums die meer sterren krijgen, toch heb ik dit album in mijn top 10 staan, vooral door het hoge niveau van bepaalde nummers.
4/5 sterren
9. Black Sabbath – Black Sabbath (1970)
What is this, that stands before me?
Figure in black which points at me
Turn around quick and start to run
Find out i’m the chosen one
Alleen al deze eerste zinnen van het album maken dat ik het een geweldig album vind, als ik kijk naar het artwork aan de voorkant van het album (helaas via internet) kan ik me helemaal verplaatsen in de schrijver. Op de hoes zien we een uiteinde van een bos wat uitmondt in een groot huis wat verlaten lijkt. Dichtbij ons staat een mysterieus persoon in een lang zwart gewaad je aan te staren.
Om dit album een beetje te begrijpen moeten we ons eerst proberen te verplaatsen in wie Black Sabbath nou eigenlijk is en wat de tijdsgeest(1970) was op het gebied van deze stroming muziek. Ook voor mij wordt dit een helse uitdaging.
Limp Bizkit, Live, Guns N’ Roses, Metallica, Slayer, Anthrax, Pantera, Coldplay, Blur, Oasis, Queen, U2, Nirvana, Keane, Kensington, The Verve, Nickelback, Bring Me The Horizon, Greta van Fleet, Nightwish, Within Temptation. Een opsomming die nog veel langer had kunnen zijn met artiesten die direct of indirect geinspireerd werden door Black Sabbath, maar wat maakte deze vier ruige jongens met lang haar uit Birmingham zo bijzonder. Daarvoor gaan we een stap terug in de tijd.
Het is 1970, de (muziek)wereld zit nog in de flowerpowercultuur met als strijdlied White Rabbit over Alice in Wonderland, The Beatles zijn hun hoogtijdagen net voorbij. The Rolling Stones zijn uitermate populair en ene Elton John komt voor het eerst in de top 40. Bluesrock is op dat moment ook een hele populaire stroming met onder andere Led Zeppelin en Fleetwood Mac. Tony Iommi en Geezer Butler richten de band Earth op en spelen veel Bluesrock-covers, Ozzy Osbourne (beroepsalcoholist, drugsgebruiker en professioneel mafkees) ziet een advertentie van Earth hangen die op zoek zijn naar een zanger en reageert hierop, nadat Bill Ward zich aanmeldde als drummer was de selectie compleet. Na het zien van een Italiaanse horrorfilm in de bioscoop veranderden ze hun naam in Black Sabbath en gingen ze een eerste plaat opnemen bij platenlabel Vertigo. De heren hielden wel van extremen en wilden een nieuw uiterste creeëren als hardste band tot dan toe. Er waren wel harde nummers: zo hadden The Beatles Helter Skelter uitgebracht, had Led Zeppelin succes gehad met Whole Lotta Love en was In A Gadda Da Vidda een hit voor Iron Butterfly.
De heren zetten alles op alles om een nieuwe mijlpaal neer te zetten en dat is ze geweldig gelukt. Een nieuw genre werd geboren: Metal en dan specifiek Heavy Metal, een genre waarin nog zoveel geniale dingen gemaakt zouden worden, maar goed nou we een beetje weten hoe dit album tot stand kwam kunnen we het echt goed over het album gaan hebben.
De tonen die vanaf de eerste seconden van Black Sabbath te horen zijn kunnen het beste omschreven worden als onheilspellend. We horen regen kletteren, dan horen we een kerkklok slaan en tot overmaat van ramp begint het ook nog te donderen en te onweren en de regen komt nog harder naar beneden. Dan begint Tony Iommi met de voor hem zo kenmerkende stijl van gitaar spelen, met lange halen en doordringende klanken. Na een tiental seconden neemt zijn tempo iets af en begint hij met een deuntje wat nog even door gaat. Dan komt het: Ozzy met zijn stem, in mijn ogen kan Ozzy niet goed zingen, maar ik kan me geen stem voorstellen die dit nummer beter kan overbrengen. Drummer Bill Ward is inmiddels ook gearriveerd. Ozzy zingt door met zijn zo nasale stem waardoor het soms lijkt of hij geen adem kan halen maar die er wel voor zorgt dat alles wat hij zingt echt binnen komt. Dan ineens lijkt Ozzy nog meer bezeten als ooit en begint hij te schreeuwen (lees krijsen) alsof hij achtervolgd word. Tony Iommi gooit het tempo weer omhoog wat de spanning extra aanwoekert en door de ritmesectie blijft het spannend, Ozzy is weer tot rust te komen en begint weer met ‘’rustig’’ zingen over hoe Satan hem aankijkt met duivelsogen. Ik krijg er nog steeds elke keer de rillingen van. En weer is het raak: Een krijs van Ozzy, een tempoversnelling van Tony en we gaan weer verder. Het wordt stil, het nummer verandert compleet van tempo en het wordt ineens een haast swingend nummer. Tony die een melodie speelt die haast dansbaar is en Ozzy die lekker op de melodie meedeint. Ozzy haalt nog een keer uit en smeekt toch de duivel toch echt om niks met hem te doen. Geezer Butler komt erbij en zet de eindsolo in die geweldig wordt begeleid door de man op drums. Nog een paar krachtige halen van de drummer in zn eentlje en het is voorbij. Wat een rollercoaster is dit iedere keer weer. Kleine kanttekening: als je hier kennis mee wil maken, doe dat niet even snel tussendoor maar zoek een rustig plekje op, zet een koptelefoon op en laatje zeseneenhalve minuut meeslepen.
Dan krijgen we in de vorm van The Wizard iets heel anders, nog iets waar Black Sabbath uniek in is en wat ik echt heel mooi vind: een mondharmonica leidt het nummer in, het duurt maar even of de onheilspellende riffs van Iommi en het onnavolgbare drumwerk van Bill Ward komen erbij en dit met zijn drieën zorgt voor een mooie harmonie die ook weer geweldig wordt bijgestaan door de zang van Ozzy. Het nummer blijft doorgaan op dezelfde toon, alleen het drumwerk wat voor mij een van de hoogtepunten van het album is komt nog nadrukkelijker naar voren. Het nummer is in een volledige andere stijl als Black Sabbath. Het nummer verhaalt over een bijzondere gebeurtenis van Ozzy Osbourne en Geezer Butler, die op een dag stoned waren en een man tegemoet liepen die ze op een tovenaar vonden lijken.
Behind The Wall Of Sleep begint lekker rustig en dat blijft zo tot Ozzy er weer tussenkomt, ik vind Ozzy geweldig(nogmaals niet omdat hij goed kan zingen, maar vooral omdat hij perfect bij dit gezelschap past), maar soms wou ik dat hij even zijn mond hield en hij me gewoon liet luisteren naar de mannen die elkaar blindelings aan lijken te voelen. Na bijna drie minuten volgt dan even kort instrumentaal intermezzo, waar het wel lijkt alsof Tony twee gitaren tegelijk kan bespelen. Zo ontzettend mooi
Het blijkt wel wat het favoriete onderwerp van deze mannen is, weer komen ze met een nummer over Satan, deze keer wordt hij verliefd op een ‘’’normaal’’ persoon. Als je het nummer opstart kun je denken dat je een verkeerd nummer hebt opgezet, maar schijn bedriegt. De baslijn die het nummer opent lijkt simpel, maar is zeer complex en op de albums die zijn verschenen in de Verenigde staten zijn en die nog zijn te beluisteren op Spotify is hij als apart nummer verschenen als Basically. Hierna begint Geezer Butler met het zo bekende deuntje waar N.I.B. bekend om staat, meteen vergezeld door Tony. Ozzy begint met zingen en hierna blijft het nummer lekker doorlopen op een goed tempo. Soms is het voor tien/vijftien seconden alleen aan de instrumenten en dan vlamt Ozzy er weer snoeihard tegenaan. Als hij begint met de bridge die meerdere malen in het nummer terugkomt ‘’Your love for me has just got to be real, before you know the way i’m going to feel’’ komt hij weer heel dicht bij Black Sabbath, het nasale van zijn stem bereikt een nieuw hoogtepunt en het zingen wordt weer omgeruild voor schreeuwen alsof hij Satan zelf is. Wat een geweldenaar is en blijft het. Ook is er in dit nummer weer plaats voor een solo van Tony, in mijn ogen de man die altijd vergeten wordt als er lijstjes worden gemaakt met beste gitaristen aller tijden.
Met Evil Woman staat er ook zowaar een nummer op dit album wat op dat moment zomaar hoge ogen in de hitlijsten had kunnen gooien, Ozzy neemt niet de overhand. En Tony gaat hier niet tekeer met lange gitaarsolo’s. het refrein is zelfs lekker mee te zingen. Het liedje blijft lekker swingen wat ook wel even lekker is op dit zo heftige album. De tekst is zelfs een beetje zoetsappig te noemen, Ozzy verhaalt over zijn vriendin die hem heeft bedrogen.
Sleeping Village past weer helemaal in de stijl van het album, het begint weer onheilspellend(het lijkt wel het toverwoord van dit album), met een gitaar die rustig opbouwt en in de verte lijkt het alsof kikkers kwaken. Ozzy begint te vertellen (lees praten) over een heksengroep in Massachussets. Tevens is dit het oudste Sabbath-liedje en het eerste wat ze live speelden. Het wordt stil en het lijkt wel of de bandleden zich even moeten herpakken, maar dan komt Iommi weer met de inmiddels overbekende riff en goot het tempo weer de lucht in. Het mooie aan dit nummer is de wisseling van vele instrumenten, zo lijkt er zowaar een koebel ingezet te worden en ligt het tempo vanaf dit moment gigantisch hoog. Let vooral eens op de strijd tussen de gitaristen, gewoonweg fantastisch!
Hier gaat het volgende nummer naadloos in onder, dit is tevens het langste nummer van het album en het langste Sabbath-nummer ooit. In meer dan tieneneenhalve minuut uit Ozzy zijn pijn over het worden afgewezen door een vrouw, door haarzelf, door moeder natuur en zelf in zijn droom krijgt hij visioenen. Wat dit hele album zo goed maakt, vind ik dat ze mee doorslaan in dit nummer. De solo’s van Tony Iommi zijn weer geweldig en ook het samenspel met drummer Bill Ward is weer ontzettend goed, maar nu staat de zang van Ozzy volledig in het dienst van deze twee mannen. Het wordt nu in mijn ogen te lang uitgemolken en vooral vanaf minuut 3 is het een tijd niet duidelijk wat de bedoeling is van de band. Dan is het weer stil, dan gaat het tempo weer de hoogte in en zo wordt het een mengelmoes van genialiteit en momenten waarvan ik denk zonde dat het niet iets anders is aangepakt. Feit blijft dat het rasmuzikanten zijn dus slecht wordt het nooit. Al vind ik de solo van Tony Iommi na een minuut of 6 echt niet te genieten, hij alleen terwijl de rest stil is gooit er een aantal retestrakke lijnen uit die totaal niet op zijn plaats zijn. Dat maakt ook waarom dit album niet tot vijf favorieten behoort. Deze (te) lange solo van Tony duurt meer als drie minuten en dan wordt het gas weer even teruggenomen als de andere bandleden er ook weer bij komen en Ozzy het laatste couplet instart.
Het album wordt afgesloten door Wicked World, weer een liedje wat wat meer swingt als de meesten op dit album en waar de bluesachtergrond van de mannen weer meer te horen zijn. Een hoofdrol is hier weggelegd voor Bill Ward die hier een paar geweldige breaks laat horen. Minpuntje op het nummer is de zang van Ozzy, die nog slechter is als in de meeste gevallen. Alsof hij nu inplaats van een paar glazen Absint een hele fles op heeft. Na een eerste keer het refrein gezongen te hebben, wordt het weer heel erg mysterieus. Door het afbouwen van de leadgitaar, de drums die ineens stoppen en de basgitaar die nog een riffje speelt. Dan komt Tony Iommi weer met een solo die hij in zijn eentje mag opvoeren. Na een drumbreak die ons heel erg doet denken aan Whole Lotta Love van Led Zeppelin en zet Ozzy nog een keer in en sluit het nummer en het album af met nog een paar lekker swingende tonen.
Kortom een meesterwerk wat iedereen die pretendeert metalfan te zijn moet luisteren, al is het maar om het ontstaan van dit prachtige genre beter te begrijpen.
4.2/5 sterren.
8. U2 – The Unforgettable Fire (1984)
Misschien een hele rare overgang, maar U2 blijft toch ook echt wel een van mijn all-time favorieten, het is tevens één van de twee bands die twee keer in mijn lijst voorkomt. U2 is in mijn ogen een van de weinige bands die het presteert om al ruim 40 jaar mee te doen met de top van de artiestenwereld, na opgericht te zijn in 1977 hadden ze al enkele hits op hun naam staan alsmede ook al een geweldig album met October (als het titelnummer niet op deze plaat had gestaan had dit album wellicht ook een plaatsje in mijn lijst verdient). Maar in 1984 beleeft de band in mijn ogen een van haar absolute hoogtepunten, en dat in 40 minuten.
Als ik de plaat tevoorschijn haal let ik eerst op de hoes, hier staat (zoals U2 later ook deed op The Joshua Tree en All That You Can’t Leave Behind) een gedeelte van een landschap, na wat research kom ik erachter dat het hier gaat om een oud Iers kasteel, wat de Ierse mannen toevallig tegen kwamen toen ze met hun vaste fotograaf Anton Corbijn een ritje maakten.
Over naar de plaat zelf…
Als ik de eerste tonen hoor van A Sort Of Homecoming kom ik gelijk helemaal in de stemming, Laury Mullen Jr leidt het geheel mooi in met zijn kenmerkende drumstel. The Edge (David Evans) komt al snel bijgevallen, en even later komt ook de mooiste stem in de muziekgeschiedenis aansluiten. Bono kan zo krachtig zingen en weet dit als geen ander over te brengen. Zo zuiver, zo puur, zo mooi. Als je goed luister naar het achtergrondkoor op dit nummer hoor je ook nog een kleine rol weggelegd voor Genesis-zanger Peter Gabriel. Vooral het thema maakt het een indrukwekkend liedje, Bono neemt je mee op een reis door het net gebombardeerde Hiroshima en Nagasaki en hoe die mensen zich gevoeld moeten hebben. De schreeuw die Tonight inleidt na 4 minuten bezorgt me nog steeds kippenvel bij iedere luisterbeurt. Ook bijzonder aan U2 en vooral dit liedje is de samenwerking van de 4 muzikanten. Al 46 jaar bestaat U2 uit dezelfde line-up, en dit is een van de liedjes die ze met zijn vieren hebben geschreven.
De eerste hit van het album is meteen het tweede nummer van de lp. Pride (In The Name Of Love) staat nog steeds ieder jaar in de allertijden-eindejaarslijstjes. Bono slaat zich weer als een meester door de tekst heen (wat adoreer ik deze man bijna zeg). En hij leert ons hoe trots we zouden moeten zijn op Martin Luther King. Alle instrumentalisten van de band staat op dit nummer – net als op bijna het gehele album – compleet in dienst van Bono. Wat ze ook weer zo goed maakt, U2 hoeft het niet te hebben van de uitgebreide lange gitaarsolo’s of de ingewikkelde drumbreaks. Onder het motto: doe maar normaal dan doe je al gek genoeg zijn ze al jaren een van de succesvolste artiesten aller tijden. Nog een leuk weetje: na tweeënhalve minuut zit er een fout in de songtekst. Bono zingt: Early morning, April Fourth shot rings out in the Memphis sky. Martin Luther King werd echter s’avonds vermoord iets na 18.00 uur. Voor wie goed luistert kan ook op dit nummer weer een bekende invaller horen, in het achtergrond koor zingt namelijk Chrissie Hynde van The Pretenders mee, ten tijde van het opnemen van dit nummer had zij een relatie met Simple Minds-zanger Jim Kerr. Op de achterkant van het album staat dan ook: Thanks to Ms Kerr.
Het volgende nummer wordt ingeleid door The Edge in samenwerking met bassist Adam Clayton. In mijn ogen is dit een van de meest underrated nummers ooit gemaakt. Het heeft alles wat een hit nodig heeft, het swingt redelijk de teksten zijn lekker zingbaar en Bono laat zich wederom van zijn beste kant zien en zegt tegen de luisteraars dat ze nooit heroïne moeten gebruiken. De riff die je hoort op dit nummer gaat heel vaak onopgemerkt voorbij(bij mij tenminste de eerste paar keer dat ik dit nummer luisterde) maar stiekem is het een heel bijzondere riff die me keer op keer weer bijzonder weet te boeien sinds ik eenmaal doorheb hoe geniaal hij is. In de laatste minuut begint Bono onbestaanbaar te zingen wat het eind inluidt.
De titeltrack: heb je even, ik kan hier ook wel weer een heel apostel over schrijven, maar ik ga het zo kort mogelijk proberen te houden. Wat is dit toch fantasttisch, van de eerste seconden tot de allerlaatsten. Met het gepingel van zijn basgitaar zet Adam Clayton de toon voor een fantastisch liedje, Bono begint ingetogen maar iedere keer als het refrein begint: Walk on by, Walk on Through zit ik in mezelf mee te schreeuwen en stel ik me voor hoe geweldig het moet zijn om als zanger in een vol stadion te staan. Bono en zijn mannen laten met dit nummer wederom zien dat ze het beste voor hebben met de wereld, de slachtofferss van de aanslagen in Hiroshima en Nagasaki worden wederom herdacht en Bono roept meerdere malen om vergiffenis en om hem weg te halen, alsof hij zelf opgesloten zit op een van de eilanden. Kippenvel all over again!
Zoals (bijna) ieder album ontkomt ook deze er niet aan om een kleine dip te hebben, die volgt nu. Wat jammer is zeker als je weet dat het nummer waar ik het over heb Promenade niet voorzien was voor deze plaat, ze kwamen alleen nog één nummer tekort om het album te gaan persen dus is halsoverkop besloten om dit nummer er nog op te plaatsen. Eigenlijk was de bedoeling dat Promenade pas in 1985, een jaar later dus zou uitkomen op de EP Wide Awake in America. Waar een geweldig liedje: Love COmes Tumbling op staat, wat beter op The Unforgettable fire had gepast. Vooral door de vele uithalen, wat het is wat dit liedje iets minder maakt weet ik niet, waarschijnlijk de ingetogen manier van zingen. Het raakt me jammer genoeg iets minder als de andere nummers.
U2 met een instrumental? Zei je net niet dat de kracht van U2 zanger Bono was? Op allebei de vragen is het antwoord ja. 4th Of July(heeft niks te maken met independence day) is een instrumental tussen gitarist The Edge en bassist Adam CLayton. En inderdaad ik vind dat de kracht van U2 bij de zanger liggen, maar ik vind dit wel een gigantisch mooi intermezzo die kant B van de plaat prima inleidt. Heel ingetogen worden we klaargestoomd voor weer wat nieuwe energie. Overigens heeft producer Brian Eno dit stukje muziek stiekem opgenomen toen de twee hoofdrolspelers aan het jammen waren in de touringbus. Toen de muziek was opgenomen moesten ze nog een titel hebben voor de track en werd gekozen voor de geboortedag van de dochter van Bono.
Het absolute meesterpunt van dit album komt meteen na deze rustige inleiding. Een van de nummers van de band die door velen nog steeds als hun grootste hit word gezien: Bad. Het geweldige gitaarspel in het begin en daarna het kloppen van de tamboerijn door de zanger vormen het begin van de song waarna Bono begint met zingen. Weer begint hij met uitleggen hoe Bad heroïne is voor een mens. Alhoewel de band nooit met drugsverslavingen te maken heeft gehad kennen en kenden ze wel veel mensen die hier last van hebben gehad. Denk maar aan Phil Lynott van Thin Lizzy of superster David Bowie. Het refrein dat ze steeds weer terug laten komen behoeft geen uitleg: ‘’To let it go, And so to fade Away, to let it go, and so, fade away. En dan schreeuwend in plaats van zingend. Ondanks het sombere thema van het nummer zit ik bij iedere instrumentale bridge weer te springen tot hij begint met zingen. Wat een feest is het iedere keer weer. Deze keer wil ik ook een shoutout geven naar Laury Mullen Jr. die met zijn drumstel een uitstekende ondersteuning biedt. Mocht je nou geinteresseerd zijn geraakt en het een mooi liedje vinden, check dan vooral ook even de versie die ze opvoeren tijdens Live-Aid een jaar later. Waar de normale duur van zes minuten wordt uitgebreid naar maarliest VEERTIEN! Minuten en waar tussendoor ook nog gedeelten van Sympathy For The Devil en Ruby Tuesday van The Rolling Stones worden gebruikt.
Het sterke aan deze langspeler is dat de mindere momenten ontzettend schaars zijn, nog zo een ondergeschoven pareltje vinden we met Indian Summer Sky. The Edge lijkt wat steviger tekeer te gaan op zijn gitaar als door middel van een fade-in het nummer begint. Bono’s stem is iets minder prominent aanwezig op dit nummer, maar nog steeds meer als voldoende. Tijdens de coupletten heeft hij het zingen ingeruild voor praten, er zijn meerdere theorieën waar het nummer over zou gaan, een van deze theorieën zegt dat het over god zou gaan, waar Bono een fervent aanhanger van is. De coupletten mogen dan gesproken worden. Op de momenten dat hij tijdens de refreins de registers vol opentrekt is het weer zoals altijd onwijs genieten met deze man. Wat een strot! Vooral de bridge op het einde als alle leden samen zingen en Bono’s stem steeds verder naar voren wordt geschoven alvorens nog een keer het refrein in te zetten is geweldig.
Aan al het goede komt een eind, zo ook aan dit album. Nog twee fantastische nummers en het zit er weer op. In allebei de nummers wordt een idool van Bono geëerd, de eerste is een man die ik ook heel erg bewonder. Misschien daar om dat ik ook dit een geweldig nummer vind. Elvis Presley And America gaat over – hoe kan het ook anders – Elvis Presley en wat hij betekende voor Amerika op het moment dat hij niet meer de wereldster was die hij een paar jaar ervoor wel was. Het knappe van dit nummer is dat het in een take werd opgenomen, nu denk je misschien dat kan iedereen toch? Luister eens naar de complexiteit van het nummer. Ik durf er geld op in te zetten dat heel weinig zangers het voor elkaar hadden gekregen om dit nummer in een take op een plaat te kunnen zetten zoals ook Freddie Mercury deed bij Bohemian Rhapsody. Op het eerste gehoor lijkt het erop of Bono in een echoput staat te zingen, maar het is weer o zo zuiver. Steeds meer wordt zijn stem meer werkelijk en neemt hij je mee op een eigen tocht. Ook een heerlijk liedje om te luisteren als je op reis bent of als je je hoofd even leeg wilt halen. Waarschijnlijk was ik bij heel veel zangers bij een nummer als dit na twee minuten afgehaakt, maar hij weet mijn aandacht voor meer dan zes minuten vast te houden. The Edge laat hier ook echt zijn kwaliteiten zien door op de momenten dat de zang is weggeëbt op fantastische manier zijn gitaar te behandelen. Iets wat hij naar mijn mening te weinig doet op dit album, maar gelukkig op latere albums des te meer. Een woord: Magistraal
Dan is het toch echt voorbij: nog tweeënhalve minuut een eerbetoon aan wederom Marthin Luther king in MLK rest ons voor het einde. In minimale teksten wordt als in een gedicht voorgelezen hoe weinig we deze man eren en hoeveel we hem zouden moeten eren. Bono op zijn best, ingetogen, zuiver, puur en gemeend. De andere leden van de band komen weinig tot niet aan bod. Ik waan me helemaal alleen in een kelder, alleen met Bono, gefocust op zijn stem en niks anders gewoon luisteren naar het talent van deze grootheid.
Voor alle critici die zeggen dat U2 saai en achterhaald is. Luister gewoon eens puur naar de klasse van deze rasmuzikanten, ook al hadden ze misschien niet de looks van George Michael, de schmink van Gene Simmons, De gitaarsolo’s van Jimmy Page of de vlotheid van Corey Taylor. Wat een band is dit blijft het en zo zullen ze ook altijd worden herinnerd.
4.6/5 sterren
7. The Beatles – Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band (1967)
Wat moet je nog zeggen over een artiest waar zoveel over gezegd, geschreven gehoord en gehaat is als The Beatles? Ik ga er toch nog iets aan toevoegen.
Mijn relatie tot The Beatles is eigenlijk een hele rare, pas toen ik 18/19 jaar was begon ik me een beetje te verdiepen in het meesterlijke Oeuvre dat The Beatles rijk is, weet ik nu tenminste. En voor een ieder die dit (nog) niet weet of doorheeft, kijk eens naar de film Yesterday uit2019. Alleen al door mijn idolisme voor The Beatles wilde ik graag een plaat van The Beatles behandelen. Allereerst:
Vanaf ongeveer 1950 kennen we rockmuziek, maar vanaf het moment dat The Beatles zich ook meer en meer gaan toeleggen op deze stroming wordt het echt mainstream, er is geen band ter wereld te bedenken die evenveel of meer voor de ontwikkeling van muziek heeft betekend als The Beatles. De lijst met artiesten die (in)direct door The Beatles zijn geïnspireerd is eindeloos en daar ga ik niet eens aan beginnen.
Dan nog: Welke plaat van The Beatles verdient het in mijn ogen het meest om weer eens belicht te worden. Allemaal eigenlijk, Dat schiet lekker op! Ik heb eerst gekeken welke albums het meest voor de hand liggen en al het meeste bekendheid genieten. In mijn ogen waren dat Abbey Road en Revolver, dus die vielen af. Het meesterwerk waarmee ze in 1967 iets aparts neerzetten ging het worden: kijk maar eens naar de verschillende album-lijsten, er zijn veel mensen die Peppers (zoals de plaat om het makkelijker te maken vaak wordt genoemd) echt iets bijzonders vinden en ik ook.
Wat hebben Adolf Hitler, Johnny Weismuller, Albert Einstein, Edgar Allen Poe, Marilyn Monroe en Mahatma Gandhi met elkaar gemeen? Allen staan ze op de hoes van Sgt Peppers Lonely Hearts Club Band, een heel facet aan bekende personen, waaronder The Beatles zelf ook twee keer staan achter een bloemenzee klaar om een groepsfoto te maken, dit zal het beeld van het album worden. Voor de aanhangers van conspiracytheorys onder de lezers: Google eens op het onderwerp Paul is Dead The Beatles voor veel complottheorieen op de hoes die zouden vertellen dat Paul Mccartney was overleden toen dit album werd opgenomen.
Wat is zo een beetje de ideale manier om een album in te luiden? Ik denk dat The Beatles aardig in de buurt komen. Ze beginnen met een nummer dat dezelfde titel draagt als het album. Waarin de band, genaamd Sgt Peppers Lonely hearts Club Band wordt voorgesteld door zanger sergeant pepper. Meteen de toon voor het gehele album, waarin The Beatles meteen in het eerste nummer al experimenteren met een band op de achtergrond zoals we die voornamelijk kennen van verschillende sitcoms.
Hierna komt een van de bekendste nummers van het album, wat vooral bekendheid genoot door de versie die Joe Cocker opvoerde tijdens Woodstock in 1969. The Beatles zingen op hun eigen eigenzinnige wijze dat het wel goed komt als ze een beetje hulp van een vriend krijgen. Ook heel mooi ondersteund door drummer Ringo Starr. Het lijkt simpel, maar het is echt heel mooi en lekker om bij weg te zwijmelen.
Over naar een van de hoogtepunten van het album: Dat de mannen uit Liverpool niet vies zijn van wat (hallucinerende) drugs is geen geheim, Lucy In The Sky With Diamonds laat dit al heel mooi zien. Als je de titel afkomt kom je vaak uit op LSD, wat een van de drugs is die het meest werd genuttigd door de vier giganten. Tenminste dat is wat ik altijd dacht, na nog een laatste research te hebben gedaan nu ik dit ga schrijven kom ik erachter dat John Lennon heeft gezworen dat dit ‘’toevallig’’ is. Volgens hem gaat het nummer over een klasgenoot van zoon Julian, zijn zoon kwam namelijk thuis met een tekening van een meisje genaamd Lucy in een hemel met diamanten. Een nieuwe titel was geboren. Bij de eerste tonen van het liedje krijg je het gevoel dat je zelf bent beland in een trip. Je hoort een apart instrument steeds verder opkomen, dit instrument blijkt een orgeltje te zijn wat maar heel weinig in omloop is en dus heel speciaal. John Lennon zet de zang in en we blijven enorm in de psychedelische sfeer die hij perfect weet over te brengen. Hij schetst een verhaal waarin hij in een bootje zit. De orgel op de achtergrond blijft doorspelen, Ringo Starr slaat drie keer op zijn drumstel en de sfeer slaat helemaal om zodra het refrein begint en het wordt zowaar vrolijk. Paul Mccartney zingt nu ook mee met de overbekende zin: ‘’Lucy In The Sky With Diamonds’’. Meteen na het refrein gaat het gelijk weer over op de psychedelische sfeer en zo wisselt dit elkaar perfect af. Je kunt zeggen dat het nummer een beetje voortkabbelt, maar ik vind dit absoluut niet. Het is in mijn ogen juist de kracht van het nummer.
Bij de eerste tonen van Getting Better denk je dat je in de nieuwste focus bent beland, George Harrison speelt wat actiever gitaar als op de andere nummers. Tenminste daar lijkt het op, in werkelijkheid speelt hij geen gitaar maar de Tambura. Een Indisch instrument wat hij leerde spelen toen hij maanden in Indië op reis was. Paul Mccartney begint met zongen op een erg poppy manier waardoor dit het eerste echte popnummer op het album wordt. Door het samenspel van Lennon en Mccartney – Wat zij als geen ander konden – is dit ook een regelrechte klassieker en een favoriet van menig Beatles – liefhebber. Het samenspel van de twee zangers komt in dit nummer extra goed naar voren door de tegenstrijdigheid van de songtekst. Mccartney bezingt de optimistische kant van het verhaal door in de refreinen steeds ‘’It’s Getting Better’’ aan te halen en Lennon zingt het meer van de pessimistische kant door te herhalen ‘’It can’t get no worse’’.
Fixing A Hole is een van de simpelste en nietszeggende nummers van het album, het gaat vaak onopgemerkt voorbij. Ik kan niet ontkennen dat dit ook bij mij gebeurt, toch is het zeker geen slecht nummer maar het kabbelt gewoon een beetje voort.
Een zoetsappig liefdesliedje ontbreekt ook niet op dit album. She’s Leaving Home verhaalt over een verhaal dat Paul Mccartney las in een krant over een 17-jarig meisje dat wegliep van haar vriend. Hij en Lennon zingen in het liedje hoe wanhopig haar vriend zich gevoeld moet hebben. Waar ik net nog zei dat een voortkabbelend liedje misschien slecht ekanten heeft vindt ik dat op dit nummer absoluut niet. Een ijzersterk nummer waarin ook weer de psychedelische kant ontzettend naar voren komt maar ook het traditionele popnummer is hierin te herkennen.
Hoe kan een geniale band als The Beatles een liedje maken met een maatschema wat van geen kant klopt? Dat laten ze zien in Being For The Benefit Of Mr. Kite. De zangers lijken maar in te stromen wanneer ze er zin in hebben, Er komen ineens twee mondharmonica’s om de hoek kijken en er is zelfs een heus feestgedrang op de achtergrond te horen. Toch is het een lekker nummer dat helemaal past in de stijl van The Beatles. Lennon en Mccartney zijn ondanks dat ze niet op de maat zingen weer ijzersterk in vorm en toch maakt het ongebruikelijke het ook wel een heel lekker liedje.
Het intro van Within You Without You doet me heel erg denken aan Doe Maar Net Alsof Je Neus Bloedt van de Nederlandse popgroep Doe Maar. De stijl is precies hetzelfde, dit is ook niet zo gek als je bedenkt dat Doe Maar veel inspiratie haalden uit Oosterse muziek. Dit nummer is maar een Beatle hoorbaar, George Harrison. Hij wordt ondersteund door een aantal Indiase musici op onder andere de Sitar en de Tabia. Het liedje gaat over het reïncarneren waar Harrison in geloofde nadat hij zich had bekeert tot het Hindoestaanse geloof. Alhoewel hij van huis uit geen zanger is vind ik dat hij het nummer perfect onder controle heeft. Zonder al te veel poes pas zingt hij de tekst en wordt het een rechttoe-rechtaan albumvuller, al doe ik het daar eigenlijk te kort mee. Want de verschillende paddages in het nummer zijn weer voortreffelijl.
John Lennon en Paul Mccartney stonden natuurlijk bekend als het beroemde schrijversduo van The Beatles. Toch heeft John Lennon ooit gezegd: ‘’I would never even dream of writing a song like that’’. Lennon was dus best jaloers op Paul Mccartney vanwege dit meesterwerk. When I’m Sixty-Four had ook zomaar een nummer kunnen zijn dat in de tijd van de tweede wereldoorlog had gekomen met een marcheermars als rode draad die door het liedje heen gaat met zoete teksten waarin Paul zich afvraagt of zijn vrouw nog steeds van hem zou houden en voor hem zou zorgen als hij eenmaal vierenzestig is(het antwoord bleek nee). Als na 40 seconden de sfeer voor even omslaat wordt het plots dreigend en verandert ook de toon van zingen en schetst hij een beeld van een oud koppel, dat het steeds moeilijker krijgt. Weer laten The Beatles zien waar ze meester in zijn, de veelzijdigheid. Hoe mooi het ook is, de kracht zit hem in dit liedje toch in het een beetje oudbollige deuntje. Dat is gelukkig dan ook weer snel terug. Op dezelfde stijl wordt verder gegaan met het aanstekende melodietje, je verdrinkt er als het ware in.
Het enige wat ik iets minder vind aan dit album is dat er in mijn ogen teveel typische zoetsappige Beatles liedjes opstaan die ook vaak als simpel worden gezien, Lovely Rita is de volgende in dit rijtje, op het eerste gehoor een heel simpel liedje dat nietsvermoedend voorbij gaat, maar als je beter luistert naar de zanglijnen van John Lennon dan heb je pas in de gaten hoe goed dit liedje ook weer in elkaar steekt. Het liedje dat verhaalt over een dame die verkeerscontroles uitvoert en toevallig langs Paul Mccartney liep is onmiskenbaar een liefdesliedje in de zoetste vorm.
Dan horen we een haan kraaien en word je al meteen nieuwsgierig wat er gaat volgen, Good Morning Good Morning is aangebroken. In mijn ogen het minste nummer van de plaat, de zang is niet slecht maar de instrumenten overstemmen heel erg en de tekst is ook niet echt bijzonder, al zitten er wel veel bijzondere verwijzingen in naar Amerikaanse popcultuur. Als we op het einde een kip horen tokken gaan we vloeiend over naar het absolute minpunt van de plaat.
Wederom wordt het intro van het album herhaald, dit keer in de kortere en iets ruigere versie, maar het liedje blijft hetzelfde al lijkt het nu iets meer op een outro, zo is te horen aan het applaus dat klinkt op het moment dat The Beatles nog aan het zingen zijn. Is de inspiratie op, of zo?
Gelukkig maakt het slotstuk van de plaat haast alles weer goed. Naadloos gaan we over in All-time klassieker A Day In The Life, over dit liedje kan ik echt uren praten. In mijn ogen niet alleen het absolute hoogtepunt van het album, maar uit de gehele discografie van The Beatles. Wat is dit toch goed zeg, het langzaam opbouwende intro waaraan je al kunt horen dat iets bijzonders te gebeuren valt. En dan John Lennon die begint met zingen over een krantenbericht wat hij heeft gelezen die morgen. Wat bijzonder is is dat het om twee nieuwsberichten ging die Lennon die morgen las – het gehele eerste couplet is op het conto van John Lennon te schrijven – het ene artikel gaat over een auto-ongeluk(waarvan door verschillende media gesuggereerd wordt dat dit het ongeluk van Mccartney zou zijn geweest). Het tweede nieuesbericht wat John Lennon die morgen zou hebben gelezen zou gaan over een wereldrecord mollen hopen tellen. Hoe ver kunnen twee werelden uit elkaar liggen? Hoe verder je in het liedje komt, hoe meer je door hebt hoe lekker dit liedje in het gehoor ligt om lekker bij weg te zwijmelen of op de achtergrond te draaien. Het scala aan zangers is geweldig op elkaar afgestemd. Na 1:45 minuut komt er ineens een onverwachte wending aan het nummer, een kakofonie aan geluiden komt naar voren zoals we die ook kennen uit de Revelution-nummers van The Beatles. De eerste keer dat je dit hoort denk je waarschijnlijk: wat een herrie. Dat dacht ik ook, maar nu zie ik het meer als een overgang naar een nieuw gedeelte van het nummer. Een up-tempo gedeelte begint waarin Paul Mccartney de zang overneemt en vertelt over de gang die het slachtoffer van het ongeluk gemaakt moet hebben. Hierna gaan we weer naar het tempo dat we kennen van de eerste anderhalve minuut wat zo lief klinkt met de zachte stem van Lennon erbij. Maar wederom komt de kakofonie naar voren die het einde van het nummer inluidt. Deze mengeling van geluiden gaat best wel een tijdje door tot de genadeklap wordt gegeven om het nummer af te sluiten, als de fade-out is afgelopen is het stil. Maar voorbij is het dan nog niet, na ongeveer vijftien seconden horen we nog een paar geluiden door elkaar heen cirkelen en dan is het afgelopen. Wat een nummer en wat een album, ongelooflijk dat in de gebruikelijke hitlijsten als de TOP 2000 ieder jaar Racoon en Michael Kiwanuka in de top 50 staan en geen een nummer van dit pareltje.
4.6/5 sterren
6. Iron Maiden – The Number Of The Beast (1982)
Iron Maiden, voor mij en voor velen anderen de opstap om naar hardere muziek te gaan luisteren, wat zij voor de metalwereld hebben betekend is met geen pen te beschrijven. Voor de band er was waren er natuurlijk wel wat hardere artiesten als Venom, Saxon, Led Zeppelin en Black Sabbath. Maar een band die zo snel en zo divers was kenden we nog niet, natuurlijk vergeleken bij SLayer, Accept, Anthrax of Metallica is dit nog steeds kinderspel. Maar dit is zo aanstekelijk en zo lekker dat dit haast ongeevenaard is in mijn ogen.
Wat in mijn ogen Iron Maiden ook zo goed maakt is de mythe die er altijd een beetje als een spook rond hangt. Allereerst heb je natuurlijk Eddie, de mascotte van de band die meegaat naar elk optreden om ze daar te assisteren en op elk albumcover te zien is. En natuurlijk heb je Bruce Dickinson als piloot die de band de wereld rond vliegt met hun vliegtuig de Ed Force One, hoe goed kan je iets vinden.
Terug naar dit album dan. We hebben Eddie The Head al in veel verschillende gedaanten teruggevonden, zo hebben we hem in een dwangbuis gezien, op een bankje of strijdend tegen romeinen. Voor The Number Of The Beast zien we hem samen met een klein duiveltje je heel gemeen aankijken alsof hij klaar staat om de strijd te beginnen. Wat wellicht ook zo is.
Bij de eerste tonen van Invaders wordt al duidelijk wat voor album dit gaat worden, met een haast onmogelijk bij te houden snelheid razen Steve Harris, Adrian Smith en Dave Murray uit de startblokken voor een razendsnel nummer. Als Bruce Dickinson dan ook nog zijn zang inzet wordt het helemaal memorabel, het is zeker niet de beste zanger die ooit geleefd heeft. Maar door zijn bereik aan de hoge octaven is hij wel een genie voor deze band. Zoals zovelen nummers van deze haast mythologische band gaat ook dit nummer weer over het veroveren van zeeën en het winnen van oorlogen. Met Invaders bedoelen de schrijvers dan ook de binnendringers in het land die ze liever weer zo snel mogelijk buiten willen houden. Voor je er erg in hebt is dit nummer dan ook alweer voorbij.
Zo een knaller van een nummer gevolgd door een ballad, het lijkt gewaagd en gedoemd om te mislukken, maar niet als je een knaller als Children Of The Damned als die ballad hebt. Een nummer dat we daarna ook op haast alle setlists van de band zouden terugvinden. Een mooi lang uitgestreken nummer, wat op het einde een verassende wending met zich meekrijgt door de versnelling en de galopperende solo die de mannen in huis blijken te hebben. Hoe een nummer wat gaat over kinderen die gedoemd zijn om het niet te gaan halen in de maatschappij nog zo een absolute climax krijgt is wonderbaarlijk.
Iron Maiden is er niet vreemd van om te beginnen met spoken word fragmenten zoals we ook nog gaan ontdekken bij The Number Of The Beast (ik krijg al kippenvel als ik er alleen maar aan denk) en ook Winston Churchill blijft niet gespaard met live optredens. Deze keer horen we de zogenaamde Prisoner-tapes op het nummer The Prisoner, opvallend: Patrick McGoohan van de Britse tv-show The Prisoners wist niet wie Iron Maiden was Na de lach van het bandje begint het nummer zoals het eerste nummer eindigde, hard en vlijmscherp. Tot aan het refrein heeft Bruce Dickinson de absolute overhand in dit nummer. Hij zing niet zo hoog als op Invaders, maar zeker net zo zuiver en steengoed. Wat is deze man toch ook een genie in zijn eigen acteerveld. Ook de instrumentalisten van de band laten zich op dit nummer van hun beste kant zien. Gitarist Adrian Smith zegt zelfs dat dit een van zijn favoriete solo’s is om te spelen. Doodzonde dat ze dit nooit live spelen!
22 Acacia Avenue, toen ik het voor het eerst hoorde kreeg ik heel erg het idee alsof naar Green Day zat te luisteren, dit nummer heeft precies de stijl die Green Day ook had op het album Nookie, wat in mijn ogen nog steeds hun beste album is. 22 Acacia Avenue is snel, en Bruce Dickinson is wederom in topvorm. Ondersteund door Steve Harris, Dave Murray en Nicko Mcbrain zoals nog steeds haast ongeëvenaard is. Als een band een nummer maakt over een prostituee kan ik er niks aan doen als er steeds een beetje een ordinair idee of beeld bij te hebben. In 22 Acacia Avenue heb ik dit absoluut niet, 22 Acacia Avenue zou namelijk het adres zijn waarop mannen een afspraakje kunnen maken met Charlotte The Harlot (Zie het album: ‘’Iron Maiden’’, ook zeker de moeite waard om eens te luisteren) om tegen geld onzedelijke dingen met haar te doen. Een nummer met zoveel cachet, wat dan toch zo een boodschap met zich meebrengt. Ik vind het bijzonder. Nog leuk om te weten: op het album Somewhere in Time zien we Eddie The Head zich bevinden op het adres 22 Acacia Avenue.
666, dit nummer is wat alles op dit album met elkaar verbint. In de bijbel werdt dit nummer al genoemd als het duivelsnummer. Aangezien Iron Maiden geen band is die het Satanisme aanhangt is het opvallend te noemen dat ze dit thema dan wel kiezen voor een album, dit zou je dan eerder verwachten bij Slayer of Venom. Bij de eerste klanken die we horen op The Number Of The Beast is het gelijk mysterieus. Met duidelijke stem wordt kort het verhaal over het nummer 666 verteld. Voor wie de film Omen heeft gezien kan zich hier een heel goed beeld bij vormen. Het duivelskind himself. Inmiddels is het intro algemeen bekend in de metalwereld en specifiek bij Maiden-Fans, luister ook eens naar de opname die is gemaakt tijdens het Rock In Rio festival in 2002 waar zon 80.000 fans het intro meebléren. Als de verteller klaar is begint het nummer echt. Met een opzwepende sound begint Dave Murray met zijn befaamde gitaarspel en dan begint Bruce Dickinson met zingen. Hij begint laag maar gaat richting het refrein steeds iets hoger, iets voor dat een minuut van het nummer voorbij is begint Nicko Mcbrain met drummen, rustig meedrummend op de beat. Dan gaan alle registers open en laat Bruce een schreeuw horen die zo rechtstreeks van Satan zelf zou kunnen komen. De ritmemuzikanten leiden het nieuwe couplet in en de zang wordt weer hoog zoals hij het alleen kan. Tot het 6-6-6 moment houd hij dit vast. Bij concerten wordt 6-6-6 steevast door een vol stadion meegeschreeuwd en het verhaal gaat verder. Hoe is de antichrist geschapen, de mannen lijken er antwoord op te geven. Al kan natuurlijk iedereen hier een andere waarheid voor hebben. Ook in dit nummer zit weer een solo van de verschillende slaggitaristen die onnavolgbaar is. Gelukkig duurt deze solo dan ook maarliefst een volle minuut. Nog een keer wordt een makkelijk meezingbaar coupletje ingezet voor het nummer wordt afgesloten. Om het nog wat spannender te maken: er gaan geruchten rond dat er duivelse dingen zijn gebeurd tijdens de opname van dit nummer in de studio, zo zouden de lichten meermaals hebben geflikkerd en is er zelfs een lamp naar beneden gevallen. Aan jou om te bepalen wat je wilt geloven.
Het lijkt wel expres. Meteen na The Number Of The Beast komt meteen het tweede hitgevoelige nummer van dit album: Run To The Hills. Menig muziekliefhebber weet na het horen van de eerste gitaargeluiden direct wat er gaat volgen. Dit nummer is tegenwoordig zo alom bekend en het heeft zelfs een plekje weten te veroveren in de bovenste regionen van de top 2000. De galopperende riffs aan het begin zijn van ongekende kwaliteit, meteen vallen alle muzikanten tegelijk in en begint ook de voorman met zingen. Dit nummer gaat over een jongen die door de maatschappij is overgelaten en die moet rennen voor zijn leven. Dit wordt fan-tas-tisch geïllustreerd door de muziek. Op het moment dat het in de tekst spannend wordt, wordt dat het muziek net zo spannend. Een tempoversnelling wordt ingezet en de muziek gaat naadloos over in het refrein. Een minpuntje, het nummer blijft steeds herhalen. Tot… na tweeeneenhalve minuut Adrian Smith en zijn basgitaar alle vrijheid krijgen en hij een nummertje opvoert waarbij het tempo steeds iets hoger wordt en Bruce dit ondersteund door steeds iets hoger te brullen wat uindelijk nog een keer overgaat in het laatste refreintje. Nog een solo en een schreeuw en het zit er alweer op.
Helaas heeft ook dit album weer een minpuntje en opvuller. Alhoewel, wat op een Iron Maiden album een opvuller is zouden duizenden bands over de hele wereld een moord voor doen om een keer zo een nummer te maken. Gangland kan me helaas niet zo boeien als de andere nummers op dit album. Vooral omdat het nummer niet afgemixt lijkt te zijn. De zang lijkt wel in een waterpunt opgenomen wat alle aandacht eist en waardoor de instrumentalisten ook niet helemaal tot hun recht komen. De twinsolo die na twee minuten te horen is maakt nog een hoop goed, zelden twee gitaristen gehoord die zo op elkaar ingespeeld waren. Het was waarschijnlijk nog beter geweest als drummer Nicko Mcbrain niet hetzelfde stootje op de achtergrond had laten horen wat hij gedurende vier minuten doet op dit nummer.
Ken je dat? Van die nummers waarvan je de eerste keer dat je het hoort denkt: Wat is dit nou weer? Maar dat het beter wordt elke keer dat je het hoort. Dit had ik met Hallowed Be Thy Name. Het meest gespeelde nummer door de band bij liveoptredens. Toen ik voor het eerst het hele oeuvre van Iron Maiden ging beluisteren heb ik het zeker vijftien keer gehoord, op ieder live-album en ieder Best Of album kwam hij weer voorbij en ik begreep maar niet waarom. Totdat ik de documentaire flight 666 zag. In deze live-uitvoering hoorde ik ineens iets wat ik nog nooit had gehoord en ik weet nog steeds niet wat het was. Maar nu ik het eenmaal gehoord had werd dit ook een van mijn favoriete nummers. Het mysterieuze getokkel in het begin leidt het fantastisch in, door dit riedeltje vier keer te herhalen voor de zang begint word je al nieuwsgierig. Bruce Dickinson lijkt haast te praten wat het nog wat mysterieuzer en je waant je in het verhaal wat wordt verteld, namelijk de weg die een man die de doodstraf heeft gekregen leidt naar zijn executieplek. De muziek zweept op een Yeah en alle registers gaan open. Dave Murray is goed als vanouds en Nicko Mcbrain is in topvorm. Bruce Dickinson kan niet beter en Adrian Smith begeleidt dit alles door de plotselinge stops van de zanger te illustreren zoals haast niemand kan. Alle zangteksten in dit nummer zijn steeds maar drie of vier zinnen zodat dit mooi wordt afgewisseld met het gitaarspel wat dan weer op de voorgrond treedt. Enige minpuntje: hier is ontzettend veel plagiaat gepleegd, waardoor het moeilijk helemaal op het conto van de mannen te zetten is. De onbekende band Beckett had een groot gedeelte van het nummer in 1974 al uitgebracht. Neemt niet weg dat de kwaliteit van het nummer van onbesproken klasse is. Vooral de solo na iets meer als vijf minuten kan mij altijd weer bekoren. En vooral ook goed: in de ruim zeven minuten die het nummer kent verveeld het geen moment. Bruce Dickinson schreeuwt nog twee keer de titel en dan is het onvermijdelijke moment aangebroken. De plaat is afgelopen.
Een steengoed album wat ik iedereen kan en zal aanraden die meer muziek wilt leren kennen in de metal. Als Gangland was vervangen door een Maiden-nummer van een ander album als The Rime Of The Ancient Mariner of The Trooper had dit heel dicht bij 5 sterren gezeten
Up the irons!
4.6/5 sterren
5. Guns N’ Roses – Appetite For Destruction (1987)
De jaren 80, het decennium van George Michael, De dansfilms en de val van de Berlijnse Muur. In de muziekwereld zagen we aan het eind van de jaren 80 een nieuw fenomeen opstaan: Hairbands.
Bands als Skid Row, Quiet Riot, Poison, Mötley Crue en dus ook Guns N’ Roses. Mijn onbetwiste favoriete band aller tijden. Wat ze zo goed maakt kan ik moeilijk uitleggen, maar om dit toch een beetje te doen moet ik het gewoon over de muziek gaan hebben van deze gestoorde gasten.
Gestoord? Valt toch wel mee zult u misschien denken. Een band met als zanger een man die zijn artiestennaam heeft genoemd naar zijn hobby (zo zegt hij zelf), namelijk Orale Seks. Voor de grap kilo’s coke door de wc spoelen en huwelijken die nog geen maand stand hielden. Over de privélevens van deze mannen kunnen ook bundels geschreven worden. Als je alvast een voorproefje wilt let dan even op als ik het nummer Rocket Queen behandel.
De plaat zelf dan: het artwork is op zijn minst bijzonder te noemen, een zwarte achtergrond met een totempaal waarop vijf schedels te zien zijn die elk een bandlid uitbeelden. Wat gaat dit album worden?
De opening is eigenlijk het beste te omschrijven zoals het hele album het beste valt te omschrijven: verschroeiend. We horen Slash(echte naam Saul Hudson) vluchtig aan zijn gitaar trekken wat de intro vormt voor een knaller van een beginstuk en een klassieker van jewelste: Welcome To The Jungle is van start gegaan. Je hoort Axl Rose een beetje onverstaanbaar O My God Roepen. De muziek wordt nog meer opgezweept door de overige bandleden en in de verte horen we iets wat een olifant moet voorstellen. Het opzwepen is afgelopen en de riff die zo kenmerkend is voor het nummer begint net als de zang. Het refrein is iedere keer weer een hoogtepunt. Het nummer gaat niet over een jungle maar over Los Angeles waar het volgens Axl net zo gevaarlijk was als in de jungle. Het vlijmscherpe van dit nummer is ook wat de band in het algemeen zo goed maakt, de tempowisselingen. De wisseling tussen zang en gitaarspel en de plotselinge bridge die we haast ieder nummer weer terug horen komen. Na twee minuten en dertig seconden begint Axl echt met schreeuwen wat hij in mijn ogen niet zo goed kan maar wat wel uitstekend past bij deze muziek. Steven Adler slaat nog een paar keer op de drums en dan komt het jungle-stuk. We wanen ons nu echt in de jungle met lianen en zelfs apen. Axl vraagt aan de luisteraars waar we zijn en geeft vervolgens zelf antwoord: You’re in the jungle baby, you’re gonna dieeeee! Wat in de loop van zijn carriere ook echt zijn catchprase zal blijven. Gevolgd door weer het refrein wat nu duidelijk echt uit zijn tenen moet komen. Maar geen moment vals wordt. Hij schreeuwt nog een keer dat iedereen er aan kapot gaat en dan is het nummer voorbij.
Het meest indrukwekkende concert wat ik ooit live heb gezien is zonder twijfel di evan Guns N’ Roses op het Goffertpark in Nijmegen op 4 juli 2018. Ik zal het nooit vergeten. Afgetrapt werd met It’s So Easy. En ik weet nog goed dat ik heel dicht bij het podium stond en dat ik werkelijk overal kippenvel had. Wat een tempo en wat een scherpte en vakmanschap zat er nog steeds in deze mannen. Na vele wisselingen was de originele line-up ook weer bij elkaar wat het een extra bijzonder concert maakte. It’s So Easy dus, misschien wel samen met Rocket Queen het nummer op dit album wat het meest laat zien wat de kracht van de band is. Na de openingsriff die het nummer wederop fantastisch inleidt horen we Axl Rose zingen met zo het lijkt een autotune. Maar dit is absoluut niet storend, iedere vijftien seconden wordt er in dit nummer weer een nieuwe weg ingeslagen. Van heel uitbundig naar heel erg ingetogen, zo wordt het meezingrefrein gevolgd door Axl die op emotionele wijze van It’s So Easy voor twintig seconden haast een ballad maakt. Wat is So Easy? Nou, volgens de band het regelen van vrouwen. Aan vrouwelijke aandacht geen gebrek voor de heren. Dit nummer is zo ontzettend goed, iedereen zou het moeten kennen. op het einde gaat het tempo en de volume nog een keer echt de hoogte in en wordt het nummer afgesloten.
Ik heb het idee dat ik een beetje in herhaling val, maar hoe kan dat ook anders met zo een geweldig album. Het allerbeste optreden wat ik ooit op Youtube heb gezien is zonder twijfel het optreden dat Guns N’ Roses gaf in Japan in 1992 net na het uitkomen van de Use Your Illusion collectie. Bij dit optreden was Axl Rose nog vijftig kilo lichter als die bewuste dag in 2018 en was iedereen echt in topvorm. Aftrappen deden ze toen nog met een fluitje waarna Nightrain werd ingezet. Het volgende schitterende nummer van deze plaat, al is de tekst over een drank waarvan je heel dronken kunt worden misschien wat banaal. Het lijkt wel of ieder nummer op deze plaat hetzelfde begint bedenk ik me nu ik er eens op een andere manier naar luister. Met ritmische sferen wordt de toon gezet voor het nummer. Axl Rose met zingen, deze keer niks uitzonderlijks maar gewoon goed en dit alles wordt op een geweldige manier door Duff Mckagan ondersteund. Zijn rol wordt in mijn ogen heel vaak onderschat. Als dan het refrein wordt ingezet gaan alle remmen los en horen we Axl zoals we hem kennen. Hij zingt ook zijn eigen achtergrondkoor in. Tenenkrommend als ik eerlijk ben, maar het past zo goed. Gevolgd door een wat langere gitaarsolo. Luister er gewoon eens naar. Ook in dit nummer gebeurd weer zoveel. Het is onmogelijk allemaal te benoemen. Nog een paar herhalingen waarin iedere keer wel een andere toonsoort ingezet lijkt te zijn. Wat het alleen maar beter maakt in dit geval.
En ja hoor, ook dit album komen ze er niet onderuit. Een nummer wat het niveau van de rest van de plaat niet vast kan houden. In dit geval gaat het om Out Ta Get Me. Niet dat het persé een heel slecht nummer is. Het is gewoon minder als de andere nummers. Onder andere omdat de instrumentalia op dit nummer meer in de rol van Axl lijken te spelen en weinig vrijheid krijgen waardoor het niet zo geniaal wordt op dat gebied. Hoogtepuntje is wel het heel makkelijke refreintje waardoor het nummer nog goed te behappen is om lekker mee te roepen. Axl zingt hier voor het eerst niet alleen, Izzy Stradlin helpt hem hiermee, wat hij heel verdienstelijk doet. Je zou niet zeggen dat hij absoluut geen zanger is. Het nummer kabbelt een beetje voort naar het einde toe. En er zitten weinig verassingen in. Wel zit er nog een hele goede solo van Slash in, helaas is die niet zo goed op de voorgrond te horen als hij in sommige andere nummers wel is.
Gelukkig komt hierna meteen weer een knaller van jewelste in de vorm van Mr Brownstone, meteen begint het nummer lekker snel waardoor je al snel zelf ook helemaal meeswingt. Axl Rose vertelt hoe een gemiddelde dag in hun leven eruit ziet. Live vaak uitgedrukt met veel F*cks er tussendoor. Na het eerste refrein komt een stukje wat haast als rap kan worden gezien waarin Axl wederom wordt ondersteund door Izzy. Ook weer een geweldig stukje, dan mag Slash weer. Wat goed weer. Niet te volgen en mocht ik ooit gitaar gaan spelen is dit het eerste wat ik wil leren, al gaat het me hoogstwaarschijnlijk nooit lukken. Het liedje blijft ijzersterk verdergaan tot het laatste refrein aanbreekt en met een paar extra uithalen nog een keer wordt uitgedrukt hoe geniaal dit is. De reden dat dit zo goed wordt overgebracht is volgens mij dat Axl als geen ander zijn emoties kan overbrengen. Hij laat je echt geloven dat drugs slecht zijn. Een afskuitende Yoooze en het is afgelopen.
Misschien wel het bekendste nummer in de geschiedenis van de band is Paradise City, Paradise City was ooit het vierde rocknummer uit de jaren tachtig dat meer als één miljard keer werd bekeken op Youtube. Het welbekende tik-klap op het begin leidt het alles in waarna we Axl Rose zuiverder als ooit in horen zetten. Een echte meezinger was geboren. Een voetbalfluitje en we kunnen echt beginnen, alle muzikanten zetten meteen vol in en het tempo gaat meteen de hoogte in. Het nummer is een reactie op Welcome To The Jungle waarin nog werd gesuggereerd dat Los Angeles een hel was om in te leven wordt het nu omschreven als een paradijs waar het gras groen is en de dames prachtig. Ieder couplet lijkt de kracht wel weer even omhoog te gaan zoals we van weinig bands kennen. Dit tot een absolute climax volgt. Eerst brengen ze het tempo nog een eind omlaag, maar dan: alles gaat los. Het coupletje voor het laatste volledige refrein is van ongekend niveau. Dan lijkt het nummer afgelopen, maar Steven Adler blijft bij de laatste uithaal nog doorroffelen op zijn drumstel waarna nog een toegift volgt. Waarin Axl schreeuwt of iemand hem alsjeblieft mee naar zijn thuis in het paradijs wil nemen. Haast overstemd door de verschillende instrumenten die te horen zijn. Dit blijft twee minuten schitterend door gaan.
My Michelle, een antwoord op Your Song van Elton John, omdat de band erachter kwam dat ze nog nooit een liedje over een van hun liefdes hadden geschreven. Dus zongen ze een nummer over de jeugdliefde van Duffy Mckagan, wie later een prostituee werd. Dit is ook goed te horen in de tekst waarin wordt verhaald over perverse seks en porno. Het beklijvende refrein wat steeds weer wordt afgewisseld met fantastisch gitaarwerk door grootmeester Slash en dan weer een krachtige zangpassage van Axl, voor de laatste paar keer My Michelle wordt ingezet en het liedje wordt afgerond. Een rechttoe, rechtaan rocker die helaas niet meer op de setlist van Guns N’ Roses staat deze dagen.
Een van mijn persoonlijke favorieten, ook al weet ik zelf eigenlijk niet waarom. Want het is absoluut geen technisch hoogstandje wat we krijgen te horen is: Think About You. Wel een nummer wat onmiskenbaar een Guns N’ Roses nummer ten top is. Vet geluid, prachtige afwisseling tussen instrumentalisten en zang. Een vlijmscherp nummer met een goede tekst over de wanhopige liefde van bassist Izzy Stradlin die voor hem onbereikbaar is en niks anders doet als aan de desbetreffende vrouw denken. Verwacht geen uitgebreide solo’s zoals we die kennen uit Sweet Child O’ Mine of zangpartijen zoals in Paradise City. Gewoon op en neer vlammen en vier minuten lang swingen zonder problemen.
Er zijn enkele intro’s die iedere muziekliefhebber wel kent. De pianopbouw in Piano Man van Billy Joel is legendarisch. Net als Fast As A Shark van Accept vanwege de plotselinge overgang of Thunderstruck van AC/DC kent iedereen wel. Haast net zo iconisch is de intro in Sweet Child O’Mine. Vanaf de eerste tonen van de gitaarsolo die Slash aan het begin van het nummer inzet is het al legendarisch. Na ongeveer dertig seconden komt de drummer bijvallen en wordt het geheel nog wat voller en als Axl Rose begint met spelen belanden we midden in een juweeltje, als dan het refrein begint kan iedere beginnende rockband alleen maar dromen dat ze ooit in een stadion een nummer als dit zullen mogen meebléren. Er wordt weer even gas terug genomen als het eerste refrein is afgelopen. Maar richting het volgende refrein gaat het tempo weer omhoog. Een instrumentale bridge en we kunnen weer. Helaas nog een keer het refreintje, want hoe geniaal het ook is. Dat kennen we inmiddels wel en kunnen we haast dromen. Slash mag nog een keer alles uit de kast trekken voor een heel bijzonder stukje komt. Axl Lijkt de weg kwijt en roept meermaals waar ze zijn: ‘’Where do we go now’’ dit is ook het echte verhaal van dit intermezzo, in de studio waren ze bezig met de opnamen van dit album en Axl was de tekst kwijt en vroeg waar ze waren. Toen ze dit terughoorden vonden ze het zo lekker klinken dat ze het erin hebben gelaten. Nog even sluiten alle muzikanten samen af en een klassieker van jewelste zit er weer op.
You’re Crazy, een nummer wat twee versies kent. Een hardrockversie op dit hardrock-album en een akoestische versie op het akoestische album G N R’ Lies. Alhoewel dit nuimmer zoals we haast gewend zijn geweldig swingt, kan ik het niet helpen dat ik de akoestische versie iets beter vind. Hier komt naar mijn mening meer de kracht van de tekst naar voren, ik denk omdat bij de hardrockversie de nadruk op de gitaren en de drums iets teveel overstemd wat in dit geval niet zo goed werkt. Al is dit echt de stijl van Guns N’ Roses en is dit waarom ik verliefd op de band ben geworden(hun muziek dan).
Helaas kan het geen feest blijven en volgt in de vorm van Anything Goes ook een nieuw minpuntje van de plaat. Waar ik over Out Ta Get Me echt nog wel wat goede dingen kon zeggen vind ik dat bij dit nummer ontzettend lastig. De gitaar die we aan het begin horen heeft in mijn ogen meer weg van een figuurzaag die vast is komen te zingen, dan blijf ik nog hoop houden dat Axl nog wat meubelen kan redden, maar nee hoor. Zijn stem is zoveel overschaduwd door de autotune dat het mooie en rauwe in zijn stem helemaal niet te horen is. Het refrein bekt niet lekker en is niet meezingbaar en dan komt die vreselijke gitaar weer die wel klinkt alsof het een gillende keukenmeid(vuurwerk) per ongeluk is afgegaan in de hond van een bouvier. Wat een verschrikking en doodzonde van een band als deze die zoveel in hun mars heeft. Gelukkig is er toch nog hoop!
Afsluiten doen we namelijk met Rocket Queen, wederom een van mijn favorieten van de band. Een nummer dat gaat over lust, verlangen en seks van die zogenoemde Rocket Queen. Er zijn genoeg bijzondere nummers. Zo kent iedereen (volgens mij) het verhaal achter Tramp The Dirt Down van Elvis Costello wel, waarin hij smeekt of hij het graf van wijlen Margaret Thatcher mag aanstampen, of Belle Helene van Doe Maar waarin liefde voor een minderjarig meisje wordt bezongen. Het verhaal van Rocket Queen is minstens net zo bijzonder te noemen, die Rocket Queen is eigenlijk Adriana Smith. Ten tijden van de opnames voor dit album de vriendin van drummer Steven Adler. Op een avond hadden Steven en Adriana ruzie en heeft Adriana zanger Axl Rose (die ook een relatie had) verleidt tot het hebben van seks. Axl nam dit stiekem op en verwerkte het in de plaat. Toen de mix van het album klaar was hoorde Steven dus tot zijn grote schrik dat zijn vriendin was vreemgegaan. ..en dan ook nog met de zanger van zijn eigen band. De relatie was snel daarna afgelopen. De geluiden van de seks zijn dus nog steeds te horen en iedere keer dat Steven Adler dit nummer live mee moet drummen hoort hij op de band nog steeds zijn ex die seks heeft met Axl. Maar genoeg over het verhaal achter het liedje we gaan gewoon eens luisteren. Dit is weer zo een typische Guns N’ Roses song zoals It’s So Easy en My Michelle ook al waren. Snelle stukken afgewisseld met rustige passages en gekrijs afgewisseld met hele mooie, cleane zang. Het begin is al lekker, niet te snel maar biedt veel mogelijkheden voor de rest van het nummer. Na een tempoversnelling geeft Steven aan wanneer de zang begint. Axl valt in met zijn kenmerkende zang. Vanaf het refrein is het altijd met concerten een wirwar van mensen die verschillende zangstemmen proberen mee te zingen. Zo overbekend is het nummer inmiddels bij fans. De vele hints die in de tekst al genoemd worden over seks zijn soms zo in overvloed dat ze moeilijk te verstaan zijn. Na het tweede refrein komt het stuk waarin de stomende seks tussen Adriana en Axl overduidelijk te horen is en bij elke kreun lijkt de muziek wel net even zachter te staan. De muziek is hierin ook helemaal niet belangrijk, als een donderslag bij heldere hemel komt het refrein nog een keer, ondersteund door enkele vrouwelijke kreunen. Maar wat dan volgt is een absoluut hoogtepunt. Steven weet maat voor maat het tempo af te bouwen en dan breekt een heel nieuw gedeelte aan. De zang die dan begint is opeens heel clean en gaat over het verlangen naar een hechte relatie met een partner. Gewoonweg prachtig! Wat kan muziek toch verschrikkelijk mooi zijn! Nog een paar schreeuwen of hij alstublieft nooit alleen gelaten kan worden en dan zit het album er weer op. Wat een meesterwerk.
Ja, als dit geen 5 sterren krijgt, wat ga ik dan wel 5 sterren geven? Waarschijnlijk had ik het ook 5 sterren gegeven als Anything Goes was weggelaten. Neemt niet weg dat de rest van het album subliem is.
4.7/5 sterren
4. U2 – All That You Can’t Leave Behind (2000)
‘’U2 is dood’’ ‘’Deze oude mannen kunnen geen muziek meer maken’’ ‘’Het is klaar met U2’’ ‘’De inspiratie is op’’. Dit zijn enkele van de quotes die je tegenkomt als je de naam van dit album intypt op Google. De verdeeldheid was dus heel groot wat betreft de meningen over dit album, de ene vindt het geweldig. De andere kan er niet naar luisteren. Ik denk dat de reden is dat het een beetje een achtergelegen paardje is dat het album volgde na de twee mindere albums Zooropa (1993) en Pop (1997), maar een ieder die dit album op zich gaat luisteren zonder voorinformatie zal er achter komen dat het een prachtalbum is. Maar waarom eigenlijk?
Het eerste nummer van het album is ook meteen het succesvolste nummer van de plaat en als we kijken naar op het moment zelf misschien wel het succesvolste nummer van U2 ooit. Ja, natuurlijk ik ken With Or Without You of I Still Haven’t Found What I’m Looking for ook, maar het succes van dit nummer was destijds onbekend. Vanaf de eerste tonen van het nummer heeft Bono de overhand en weet hij je mee te nemen in zijn verhaal. Als hij het refrein instart kun je jezelf haast niet stil laten zijn en moet je haast wel meezingen al is het vaak zonde dat je er met je kattengegrijns doorheen blért als de beste zanger aller tijden bezig is. Waar Bono heel goed in is en wat hij ook regelmatig laat horen is vanuit het niets een heel krachtig zangstukje in te starten, waar haast niemand aan kan tippen. Beautiful Day zit fantastisch in elkaar en is in mijn ogen zonder twijfel een van de vijf mooiste nummers van de eenentwintigste eeuw.
Een nummer over zelfmoord maken is altijd gewaagd en is vaak goed voor heel wat commotie, denk maar aan R.E.M.’s Everybody Hurts. Zo ook deze Stuck In A Moment You Can’t Get Of dat gaat zelf over de zelfmoord van INXS-zanger Michael Hutchence. Het mooie is dat als je niet zou weten waar het over gaat en iemand zegt dat het over een familiale kwestie gaat je het ook zou geloven. Bono weet het zo simpel te laten klinken, maar toch emotioneel over te komen. En de bandleden weten dat allemaal met een geweldig samenspel mee over te brengen zoals maar weinig bands in de vingers hebben. Iedere keer dat het refrein begint zingt The Edge een stukje mee, wat hij zeer voortreffelijk doet. Als de bridge na het tweede refrein begint hoor je echt de emotie in de muziek, maar blijft het toch ongekend zuiver. wat prachtig zeg!
Een uptempo-nummer is wel even nodig om het album levendig te houden en die krijgen we dan ook in de vorm van Elevation. Dit nummer gaat over seks en is geschreven in twee minuten: ‘’Niet de beste combinatie’’, zo zei Bono. Een ongelooflijk lekker nummer waar de rollen een keer omgedraaid zijn. The Edge pakt als gitarist echt de hoofdrol op en Bono pakt soms wel zijn momenten als zanger maar treedt niet meer zo in de voorgrond als we gewend zijn. Voor we het gewend zijn zit deze lekkere swinger er ook weer op.
‘’And love is not the easy thing. The only baggage that you can bring. Love is not the easy thing. The only baggage you can bring is all that you can leave behind.’’ Al pratend begint Bono met die woorden aan het volgende nummer: Walk on. De band klapt er meteen in en het is wachten op Bono die op zijn eigen wijze begint te zingen, zo meeslepend en melancholisch. Het refrein is misschien wel een van de mooiste die ooit gemaakt is. Zo krachtig, dit komt waarschijnlijk ook door de boodschap die de tekst met zich meebrengt. Bono stond al jaren bekend als wereldvrede-activist. Dit nummer gaat dan ook over een andere activist. Een burmese activist werd onder schot gehouden, maar omdat hij geloofde dat wat hij wilde bereiken belangrijker was dan zijn eigen leven dus liep hij door en werd neergeschoten. In het laatste couplet gaat dan ook over opbrengen wat je kunt opbrengen om jouw ideale dag van morgen te bereiken.
Weer een hele andere toon, het album gaat wel ontzettend op en neer. Als ik nu één nummer zou mogen noemen wat ik zou willen dat gedraaid wordt op mijn eigen uitvaart – hopelijk duurt het nog heel lang = is het volgende nummer: Kite, ik ken weinig nummers die zoveel emotie bevatten en ook zoveel emotie bij mij omhoog brengen. Soms echt tot in tranen geroerd. Kite gaat dan ook over het verlies wat Bono meemaakte na de dood van zijn vader (hetzelfde thema wordt behandeld op ‘’Sometimes You Can’t Make It On Your Own op het album How To Dismantle An Atomic Bomb, wat ook al zo een tranentrekker is). De tekst is zeer pakkend, de zang is geweldig. En de zin: ‘’I know that this is not goodbye’’ blijft terugkomen. Hoe krijg je zoiets verzonnen, kunst met de grote K.
Het is haast onmogelijk, maar het favoriete deel van het album begint nu pas. Met vier absolute pareltjes achter elkaar die allemaal in mijn persoonlijke top 25 liedjes allertijden horen. Te beginnen met In A Little While. De muziek die de zang ondersteund is misschien nog eenvoudig te noemen, maar de zang is dat absoluut niet. Vooral het refrein is haast niet te volgen en als hij daarna zingt over ‘’That Girl is mine’’ heb ik wederom kippenvel over mijn hele lichaam. En dit weet hij gewoon keer op keer weer te bereiken. Ik kan hierover blijven praten, maar luister er vooral eens naar!
Weer een lekker swingend is wat volgt dat ongetwijfeld ook lekker is om op te dansen. Wild Honey, is van ongekende schoonheid. Misschien niet zo goed bezongen als In A Little While of Stuck In A Moment, maar het is gewoon ongelooflijk lekker. De muzikanten komen weer meer op de voorgrond, zonder een keer echt de overhand te nemen. Bono blijft de grote man. Vooral weer door de vele verschillen in hoogten die hij in zijn zang weet te leggen. Voor als hij zingt over de cruel sun.
Je hebt wel toch van die liedjes zoals ik omschreef bij Hallowed Be Thy Namen, die je de eerste keer absoluut niet kunnen bekoren? Dat had ik bij deze ook wel een beetje. Ik snapte het niet helemaal, tot ik ging lezen waar de tekst over gaat en wat Bono zelf had met het liedje. En nu snap ik het helemaal en staat hij als ik zin heb in U2 steevast in het lijstje wat ik dan even luister. De tekst is rustig gezongen zonder uithalen (houd je van uithalen luister dan eens naar Unchained Melody van U2 of naar In A Lifetime dat Bono zong samen met de ierse band Clannad). Ongeveer halverwege het liedje beginnen we de instrumenten ook steeds meer te horen en eindelijk daar horen we wat van de genialiteit van Laury Mullen Jr. de genialiteit die op de oudere albums zoals October nog meer regel als uitzondering was. Het nummer gaat over de burgeroorlog in Ierland en dan speciaal de aanslag in het plaatsje Omagh waar 29 mensen omkwamen, dus dit liedje is ook geen reden om perse heel erg uit te halen en hoewel ik het normaal gesproken haast adoreer als Bono het doet vind ik het nu wel even lekker als hij het nu doet.
Komen er ook nog nummers die niet gaan over problemen in de wereld? Voorlopig niet, het eerste nummer van U2 wat ik echt goed vond is het volgende: When I Look At The World. De zang is vlijmscherp en als hij begint aan het refrein zingt hij zo ongelooflijk laag dat het wel lijkt alsof er een vrouw aan het zingen is. Het wachten op het refrein wordt iedere keer weer ruimschoots beloond met een paar fantastische uithalen met na het refrein zowaar haast een solo van The Ege, die wel ingetogen is maar in dit stijltje is hij haast onovertroffen. Als je de tekst goed luistert dan geloof je zelf ook dat we in een k*twereld leven, die geteisterd wordt door oorlog, ziekte en moord.
Zo jammer, we waren zo lekker bezig en net dan komt een van de grootste minpunten van het album, het nummer New York. Voor de verandering gaat dit nummer maar weer eens over de problemen in de wereld en dan vooral in de stad New York. Gelukkig zingt Bono mee op dit nummer en weet hij het nummer nog redelijk omhoog te houden, al is hij hier in mijn ogen niet zo goed als op de andere nummers. Ik schrik mezelf iedere keer weer het apelazarus als alle registers open klappen en Bono het even niet meer lijkt te weten. Het is net alsof het niet helemaal lekker loopt en de band soms denkt: Laten we onze instrumenten maar weer eens een keer keihard laten horen. Na 45 keer ken ik de woorden New York wel en hoop ik dat het nummer snel is afgelopen.
Wat was er mis mee geweest om dit album na negen nummers te stoppen en het met een kwartier in te korten? Het simpele antwoord is: niks. De laatste drie nummers zijn ook gelijk de minste nummers van het album en zijn ook vaak de reden waarom ik de cd (helaas geen vinyl) eerder afzet. Grace bevat een mooie tekst, maar de intro is in mijn ogen véél te lang. Er gebeurt niks in de intro, al hoeft dat van mij ook niet altijd als het dan maar niet te lang duurt. De zang van Bono is ook op dit nummer niet wat het kan zijn. Het is meer praten als zingen wat hij doet en dit kabbelt maar voort. Uiteindelijk komt bassist Adam Clayton erbij en die weet nog iets heel moois neer te zetten door mee te spelen, maar omdat dit alleen de achtergrond is weet hij ook niet alle meubelen te redden. Er is zelfs een vals nootje op te merken bij Bono, foei!
Ik blijf het jammer vinden dat het album 12 nummers kent in plaats van 9. Ik heb het al gezegd, ik weet het maar dit gevoel kan me bij de laatste drie nummers niet meer loslaten. Ik zit hier absoluut niet op te wachten en zo zonde van een prachtalbum als deze! De muziek op The Ground Beneath Her Feet is ook weer nietszeggend. Bono is wel weer wat beter en komt zelfs weer met een paar uithalen die een sterveling nauwelijks zou kunnen halen. Na de grootste uithaal van het nummer worden gelukkig de skills van The Edge en Clayton nog een keer getoond en worden ze nog een keer in het zonnetje gezet en laten ze zien dat U2 meer is als de grote kleine zanger uit Dublin.
Het album zit erop en buiten de laatste drie nummers echt een topplaat die in de platenkast van iedere muziekliefhebber thuishoort.
4.8/5 sterren