Esmée Koster
15-5-2023
Let it go, Hold back the river en Best fake smile zijn hele bekende nummers, maar wie zit er nou verscholen achter deze hits? De Britse zanger James Bay (33 jaar) brak in 2015 door met zijn wereldbekende nummer Hold back te river. In datzelfde jaar bracht hij zijn uiterst succesvolle debuutalbum ‘Chaos and the calm’ uit. Dit jaar, op 26 april, stond hij voor het eerst in de Royal Albert Hall en ik was daar getuige van.
Voorprogramma
Voordat het spetterende optreden begon, was er nog een voorprogramma, zoals bij veel concerten. Echter ben ik zelf nooit fan van een voorprogramma. Dit komt wellicht omdat je zo uitkijkt naar James Bay dat je het voorprogramma het liefst snel achter de rug hebt. Ik had met mezelf afgesproken dat ik deze keer objectief ging luisteren en kijken naar het voorprogramma en het een kans zou geven. Het voorprogramma bestond uit ‘Joseph’ ik wist niet of ik een bejaarde man kon verwachten met die naam of een jonge band met rock artiesten. Van beide voorspellingen bleek het niet het geval te zijn. Drie jonge meiden liepen het podium op, nog net niet met knikkende knieën. Je kon duidelijk zien dat ze vrij gespannen waren. Het bleken drie zussen te zijn uit Amerika die graag hun zelfgeschreven nummers wilden delen met het publiek. Bij de eerste drie nummers hadden ze zeker mijn aandacht te pakken. Als je je ogen dicht deed, dacht je even dat er een gospelkoor op het podium stond. Bijzonder dat dit effect gecreëerd kan worden door slechts drie dames. Liefde was flink het thema van de nummers en ik vond ze vrijwel allemaal hetzelfde klinken. Steeds dezelfde gitaar snaren die werden geraakt, dezelfde uithalen en dezelfde beats zorgde voor een eentonige voorprogramma. Het duurde maar liefst een uur lang, maar om eerlijk te zijn voelde dit ietwat langer. Prachtige stemmen hadden ze absoluut maar de dames hadden dit wat mij betreft mogen vormgeven in een vrolijker manier of met wat meer afwisseling.
James betrad het podium
Daarna was het dan zover! In het donker betrad Bay samen met zijn band het podium. Nog zonder een enkele noot gehoord te hebben was het publiek al helemaal door het dolle heen. Het licht sprong aan en James Bay begon met een nog onherkenbare gitaar solo. De snaren van zijn elektrische gitaar werden warm gespeeld en de klanken van ´Best fake smile´ werden herkenbaar. Door zijn ontzettend goede stem, de op elkaar ingespeelde band en de akoestiek zorgde hij ervoor dat hij in slecht één minuut iedereen al aan het dansen had. Na het nummer vroeg hij retorisch “Ik weet dat het slechts een woensdag is maar zijn jullie er klaar voor om te zingen?” Het publiek instemde hysterisch! “Dat is alles waarvoor ik hier ben gekomen, om jullie te horen zingen met ons”. Hij vervolgde het optreden met het wisselen van zijn elektrische gitaar, voordat hij en zijn band in zijn bekendste album ‘Chaos and the calm’ doken.
Leap en Lucy
Vervolgens trad hij zijn opgewekte nummer ‘Wanderlust’ op, terwijl James Bay toch vooral bekend staat om zijn ontroerende nummers. Maar hij weet zeker energieke nummers te maken en die live ten gehore te brengen. Het nummer heeft Fleetwood Mac-achtige sferen, vooral door de gitaar solo’s en het rauwe randje van Bay’s stem. De echo’s van de nummers vormden prachtig galmen in de Londense zaal. Hij probeerde ondanks de grote zaal erg interactief te zijn met het publiek. Dat kunnen we tegenwoordig niet meer zomaar verwachten. De meeste artiesten gaan vliegensvlug door hun setlist heen en nemen af en toe een slok water tussendoor, maar meer dan dat wordt het meestal ook niet. Maar Bay was duidelijk erg dankbaar dat het publiek de tijd had genomen om er samen met hem een onvergetelijke tijd van te maken. Voordat het optreden werd hervat, vertelde James over zijn wederhelft Lucy Smith. Ze trouwden in 2022 en kregen een baby. Het was zelfs de eerste avond uit voor Lucy sinds de kleine arriveerde. “Ze zal me waarschijnlijk haten dat ik dit zeg, maar ze heeft me haar jasje laten lenen voor vanavond”. Hij vertelt over hoe Lucy hem door zoveel heen heeft gesleept en haar daar altijd dankbaar voor is. “Van alle nummers die ik heb geschreven van Leap, was dit het eerste dat ik schreef”. En het intro begint van One life….De gitaar wordt er weer bij gepakt het wordt overduidelijk dat dit nummer is geschreven voor Lucy. De liefde spatte er vanaf, en met zijn vinger wees hij naar een van de balkons in de zaal, vermoedelijk naar Lucy die daar zat. Leap is zijn meest recente album, geschreven tijdens de coronapandemie. Daarom was het extra speciaal om zijn zelfgeschreven nummers te horen. Omdat hij ze pas een enkele keren live heeft gespeeld, benadrukte de zanger.
Akoestische versies
De dames van openingsact Joseph betraden weer het podium, maar dit keer om samen met James mee te zingen met zijn nummers. De band verliet het podium en alleen de pianist bleef over, samen met James en de drie dames. Ze zongen de akoestische versie van ‘Wild Love’ en ‘Silent Love’ de zussen harmoniseerden als achtergrondzangeressen terwijl James zijn nummers loepzuiver zong. Mijn vader draaide naar me toe en zei “nu vind ik de dames wel goed” waar ik knikkend mee instemde. Ze zorgden voor een koorgevoel, maar overschreeuwden Bay niet. Kippenvel verscheen over heel mijn armen door de akoestische versies, de zaal was muisstil en luisterde aandachtig naar de nummers.
Door de stilte werd het optreden nog beter! De stemmen galmden bijna door heel de zaal heen. Je hoefde eigenlijk al bijna niet naar de lyrics te luisteren om het goed te vinden, de stemmen deden al genoeg. Maar als je dan toch op de songteksten ging letten werd het nog vele malen beter. Bay ging door met het optimaal gebruiken van het podium bij zijn debuut solo ´When We Were On Fire´. Het nummer begint met een bluesy gitaar intro, terwijl het publiek klappend meedoet. Het is een meer up tempo nummer, wat we niet per se gewend zijn van de zanger. Zijn stem is perfect voor dit nummer doordat de rauwe randjes van zijn stem passen als een puzzelstukje. Zijn hoed gaat af en een de gitaar solo begint, Bay is niet alleen een goede songwriter maar heeft echt gevoel voor muziek.
Het einde in zicht…
Na al bijna een uur is het einde steeds meer in zicht van de spectaculaire show. Maar hij kon niet de zaal verlaten zonder zijn bekendste nummers te zingen. Scars is het op één na laatste liedje dat hij performde. Door een stilte te laten in het refrein laat hij ruimte aan het publiek. Het publiek wist wel raad met de stilte en schreeuwde uit volle borst het nummer mee. Je kon de waardering aflezen van het gezicht van de artiest. Verschillende mensen om mij heen waren aan het dansen of aan het huilen, want dat is nou eenmaal het effect van de nummers van de Britse zanger. Of het nou een vrolijk nummer is of een wat droeviger, het kan je raken of verschillende vlakken, het is maar net hoe je het ervaart.
Na het spelen van zijn laatste nummer kon je de heimwee al aflezen van de artiest. Maar dat gevoel deelt ook zeker het publiek, waaronder ik ook. Het was een kunstwerk door de verschillende gitaren, de band die ook stuk voor stuk gevoel voor muziek hadden en natuurlijk de enige echte James Bay. Een jonge artiest waarbij zijn liefde voor muziek overduidelijk is. Muziek is zijn passie en dat straalt hij uit. Beroemdheid komt toevallig daarbij om de hoek kijken maar daar geeft hij niet veel om. Muziek maken en schrijven is gewoon zijn hobby en je ziet het plezier van het podium afspatten dat hij zijn nummers kan en mag delen met het publiek.